Πέρασαν κιόλας 21 χρόνια, Πέτρο…
«Πράγματι… Πέρασαν τόσο γρήγορα αυτά τα χρόνια…».
- Σου έρχονται καθόλου στο μυαλό, ορισμένες από αυτές τις στιγμές;«Βέβαια, αρκετά συχνά. Ξέρετε, όταν μεγαλώνει ο άνθρωπος, παίρνει κουράγιο πολλές φορές από κάτι όμορφο που πέρασε στο παρελθόν. Και το δικό μας ήταν πραγματικά κάτι πολύ ωραίο…».
- Φρόντισες να διατηρήσεις κάποιο αρχείο με παλαιές κασέτες, εφημερίδες ή οτιδήποτε άλλο που να σου θυμίζει εκείνη την εποχή; «Δυστυχώς, λίγα πράγματα. Έχω, βέβαια, κάποιες κασέτες που μου έδωσαν ορισμένοι φίλοι μου, αλλά όχι όσες θα έπρεπε…».
- Με ποιους από τους πρώην συμπαίκτες σου διατηρείς συχνότερη επαφή;«Περισσότερο με τα παιδιά που ζουν εδώ, τον Λυπηρίδη, τον Δοξάκη, τον Παραμανίδη και φυσικά με τον Νίκο τον Φιλίππου που είμαστε και κουμπάροι. Το καλό είναι ότι τα τελευταία χρόνια ο Πέτρος ο Ράσογλου, με το Σύνδεσμο Βετεράνων που ίδρυσε, μας έφερε πιο κοντά και με τα υπόλοιπα παιδιά». Η λατρεία του κόσμου
- Όσοι δεν έζησαν εκείνη την εποχή, είναι δύσκολο να καταλάβουν ότι κυριολεκτικά λατρευόσασταν από ένα ολόκληρο έθνος. Πολύ περισσότερο ακόμη και από τους θριαμβευτές του Euro 2004. Πώς κυλούσε τότε η καθημερινότητά σας;«Γενικά προσπαθούσαμε να τη ζήσουμε φυσιολογικά, όσο αναγνωρίσιμοι και να ήμασταν. Ναι, ο κόσμος όταν μας έβλεπε ήταν πάρα πολύ διαχυτικός. Πολλές φορές, μάλιστα, μάλωναν για το ποιος θα μας… κεράσει! Παρόλα αυτά, ήταν πάντα διακριτικός, χωρίς να μας ενοχλεί καθόλου, ακόμη και στις ιδιαίτερες στιγμές μας. Ήταν και η παρουσία του Ιωαννίδη που, ειδικά στις αποστολές, λειτουργούσε πάντα αποτρεπτικά σε οποιονδήποτε μπορούσε να μας πειράξει».
- Υπήρξε κάποιο γεγονός από τις εκδηλώσεις του κόσμου που σε είχε συγκινήσει ιδιαίτερα;«Δεν πρόκειται να ξεχάσω τις 3-4 παρέες από τη Γερμανία και το Βέλγιο που μας ακολουθούσαν σε κάθε εκτός έδρας παιχνίδι που δίναμε στην Ευρώπη, από το 1982 κι όχι από το 1987 και μετά, που είχαμε γίνει “μόδα”. Έρχονταν κανονικά μαζί μας στο ξενοδοχείο και από ένα σημείο και ύστερα, έφτασαν να θεωρούνται κι αυτοί… μέλη της αποστολής».
- Ευρωπαϊκό τρόπαιο μπορεί εκείνη η ομάδα να μην κατέκτησε ποτέ, κατέκτησε όμως κάτι που καμιά άλλη δεν θα καταφέρει, όσα κύπελλα κι αν κατακτήσει. Την απόλυτη και αιώνια καταξίωση στις καρδιές και το μυαλό ενός ολόκληρου έθνους…
«Πράγματι, ο ΑΡΗΣ ήταν τότε υπόθεση όλης της Ελλάδας. Ό,τι προσπάθησε να επιβάλλει κάποτε η χούντα, με την πορεία του παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ, το καταφέραμε εμείς χωρίς την παραμικρή είδους υποστήριξη από πουθενά. Είναι γνωστό ότι ο αθλητισμός βοηθά στην ψυχολογία ενός λαού
- χρησιμοποιήθηκε άλλωστε κατά κόρον, ιδιαίτερα από ορισμένα απολυταρχικά καθεστώτα - και μέσω του ΑΡΗ, τονωνόταν τότε η ψυχολογία όλων των Ελλήνων». Η ομάδα που δικαιούται γήπεδο
- Κι όμως, η ομάδα που πρόσφερε τόσα στον αθλητισμό και γενικότερα σε όλη τη χώρα, παραμένει ακόμη και σήμερα χωρίς το δικό της γήπεδο. Η Πολιτεία με τη στάση της όλα αυτά τα χρόνια δηλώνει προκλητικά απούσα και ανακόλουθη.«Είμαι γενικά της άποψης ότι η Πολιτεία πρέπει να μένει έξω από αυτά. Εφόσον όμως κάνει κάτι για μια ομάδα, οφείλει να κάνει και για την άλλη. Δεν μπορεί ο παοκ να έχει γήπεδο και να μην έχει ο ΑΡΗΣ. Για ποιο λόγο; Λόγω επιτυχιών ή εξαιτίας ορισμένων, άλλων καταστάσεων; Όπως και να έχει, πάντως, είναι ανεπίτρεπτο κάποιοι σύλλογοι να είναι μονίμως ευεργετημένοι, έναντι κάποιων άλλων».
- … Μιας ομάδας, μάλιστα, που όμοιά της δεν πρόκειται να ξαναβγεί.«Προσωπικά το εύχομαι, αλλά παράλληλα το θεωρώ και πολύ δύσκολο. Ήταν ένας συνδυασμός τότε, μιας κοινωνίας πολύ πιο ανοιχτής και πεινασμένης για διακρίσεις και ενός συνόλου πολύ καλών χαρακτήρων και παικτών, που είχε την ευτυχία να έχει στις τάξεις της έναν αθλητή – φαινόμενο, τον Νίκο Γκάλη». Ο Αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ
- Μίλησέ μας λίγο για τον «Νικ».«Ήταν ο άνθρωπος που έκλεισε την ψαλίδα της χαοτικής διαφοράς που είχαμε ως τότε με τις ευρωπαϊκές ομάδες και αυτός που έδωσε στο μπάσκετ την οντότητα που απολαμβάνει σήμερα. Όχι ότι δεν θα υπήρχε εξέλιξη, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό που ακολούθησε μέχρι σήμερα. Θυμάμαι τότε που πρωτοήρθε ο Γκάλης, την περίοδο 1978-79 και θα παίζαμε στη Θεσσαλονίκη με τη Μακάμπι. Ήταν σαν να ερχόταν εδώ… η Μπαρτσελόνα με τον Μέσι και τον Ανρί για τα τότε δεδομένα. Μόλις τους βλέπει ο Γκάλης στην προπόνηση που έκαναν μια μέρα πριν, μας λέει: ”… Eντάξει, παιδιά, τους είδα. Δεν είναι και κάτι σπουδαίο”…! Και όντως, ο άνθρωπος το εννοούσε. Απλά με μία κουβέντα; Ο κορυφαίος!».
- Για τον Παναγιώτη Γιαννάκη;«Ένας τεράστιος αγωνιστής και μεγάλος πολεμιστής. Δεν παρατούσε τα όπλα ποτέ. Πίστευε ακόμα και στις πιο τρελές ανατροπές. Είχε την αυτογνωσία και την προνοητικότητα την εποχή που έπρεπε, να κάνει την κατάλληλη επιλογή, συνθέτοντας με τον “Νικ” το καλύτερο δίδυμο όλων των εποχών».
- Πώς ήταν η μεταξύ τους σχέση;«Μια χαρά τα πήγαιναν και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γινόταν κάθε τόσο τέτοιος ντόρος. Δεν τους πλήρωναν για να βγαίνουν έξω μαζί!! Ο κόσμος βέβαια το ήθελε. Το είχε ανάγκη να τους βλέπει αγκαλιά. Το ζητούμενο, φυσικά, ήταν η εικόνα που έβγαινε μες τις τέσσερις γραμμές. Και η ιστορία έγραψε με χρυσά γράμματα για αυτήν».
- Τον Λευτέρη Σούμποτιτς;«Τρομερός σουτέρ…».
- Τον Νίκο Φιλίππου;«Ταλεντάρα που όμως αδίκησε τον εαυτό του. Θα μπορούσε να έχει πολύ μεγαλύτερη εξέλιξη».
- Τον Βασίλη Λυπηρίδη;«Ακριβώς το αντίθετο. Μεγάλος δουλευταράς, αλλά και τυχερός γιατί ήταν ο αγαπημένος παίκτης του “ξανθού”, ο οποίος όπου κι αν πήγαινε, ήθελε να “βγάλει” κάποιον παίκτη. Πάντως, κανείς δεν του χαρίστηκε και ό,τι πέτυχε, το πέτυχε με την αξία του». -
Τον Μιχάλη Ρωμανίδη;«Σχεδόν ίδια περίπτωση. Αν και όχι το σούπερ ταλέντο, κατάφερε με τη φανέλα του ΑΡΗ και της Εθνικής να γράψει τη δική του ιστορία».
- Τον Γιώργο Δοξάκη;«Ο μεγάλος άτυχος. Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσεις κάποιον που είχε μπροστά του τις δύο μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού μπάσκετ;».
- Αληθεύει ότι ήταν αυτός που έτρωγε περισσότερο από όλους τους άλλους; Έτσι τουλάχιστον λένε οι κακές γλώσσες…«Ο Γιώργος δεν έχει στομάχι, έχει… ταινία!!! Ένα καλοκαίρι κάναμε προετοιμασία στο Πανόραμα και μετά από κάθε προπόνηση, μαζευόμασταν για προφιτερόλ στον “Ελενίδη”. Ε, το πρώτο προφιτερόλ του Δοξάκη εξαφανιζόταν προτού καν… προσγειωθεί στο τραπέζι!!! Έκανε… μια με το κουτάλι και κυριολεκτικά το κατάπινε! Δεν το μασούσε καν! Δοκιμάζαμε και έναν Αμερικάνο από το Σύρακιους τότε, συμπαίκτη του Ρόνι Σεικέλι, που νόμιζε ότι του κάναμε κάποια πλάκα και έψαχνε κάτω από τα τραπέζια να βρει που το είχαμε κρύψει!!».
- Τον Γκρεγκ Ουίλτζερ;«Φιλότιμος παίκτης, αλλά όχι αυτός που θα έκανε τη διαφορά. Δεν τον βοηθούσε και το στιλ παιχνιδιού της ομάδας, που έπαιζε με έναν ψηλό πάντα κι αυτόν σε ρόλο χαμάλη».
- Τον Ιωαννίδη;«Κι αυτός τότε ακόμα μάθαινε. Δεν ήταν ακόμα ο προπονητής με την τεράστια εμπειρία».
Τα… περίεργα της Γάνδης
- Ποιες από τις περίφημες προλήψεις του Ιωαννίδη θα σου μείνουν αξέχαστες;«… Ό,τι και να λέγεται πάντως, είναι αλήθεια. Τα λέω σε φίλους μου και δεν τα πιστεύουν. Τι να πρωτοθυμηθώ; Που λίγο πριν τη ρεβάνς με τη Βαρέζε, κατεβαίνοντας από τον Σοχό, αναγκάστηκε να βάλει αλυσίδες στο αυτοκίνητο; Ξέρετε, για έναν προληπτικό αυτό είναι ό,τι χειρότερο και γι’ αυτό δεν μπορούσε να ησυχάσει με τίποτα. Με το που τραυματίζεται στην προπόνηση ο Γκάλης, γυρνάει και μας λέει: ”… Είδατε; Και σας το ‘πα εγώ ότι κάτι κακό θα μας συμβεί. Αφού έβαλα αλυσίδες στ’ αμάξι”…!».
- Το ξενοδοχείο στη Γάνδη με έμβλημα μια μαύρη γάτα;«Άλλο κι αυτό! Πήγαμε να παίξουμε ημιτελικό Φάιναλ Φορ και ασχολούμασταν τόσες μέρες μ’ αυτό… Υπάρχουν κάποια πράγματα που επηρεάζουν μια ομάδα και είναι αδιανόητο να γίνεται παραμονές του παιχνιδιού ολόκληρη φασαρία για κάτι τέτοιο.
Μόνο καλό δεν έκανε αυτή η αναταραχή. Ή το ότι τρώγαμε, για όσο διάστημα βρισκόμασταν εκεί, κάθε μέρα το ίδιο φαγητό. Ούτε φυλακισμένοι να ‘μασταν…
Ελπίζω και εύχομαι με όλη μου την ψυχή ο άνθρωπος να το έχει ξεπεράσει πια και να μη βασανίζεται πλέον από αυτό…».
Ο θρυλικός «Μπαρού»
- Ποιος αποτελούσε την ψυχή της ομάδας;«Αναμφίβολα ο Μάκης ο Νάτσης. Ένας μεγάλος Αρειανός, που ό,τι έκανε το έκανε καθαρά από ανιδιοτέλεια. Ήταν αγαπητός σε όλους και φυσικά αλησμόνητες και συγκινητικές είναι οι φορές που, μετά από κάθε νίκη, μας μάζευε στα αποδυτήρια, τραγουδώντας μας τον ύμνο του ΑΡΗ».
- Συγκλονιστικές οι στιγμές που μας διηγείσαι για τον θρυλικό «Μπαρού»…
«Ό,τι και να πούμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο, είναι λίγο. Σε εκείνον χρωστάω που έπαιξα μπάσκετ και είχα την εξέλιξη που είχα. Αυτός ήταν που έπεισε τους γονείς μου να με αφήσουν να πηγαίνω στις προπονήσεις. Έφερε στον Σύλλογο κυριολεκτικά χιλιάδες παιδάκια. Εμένα, τον Τσαχτάνη, τον Ρωμανίδη και τόσους άλλους. Ήταν ο δημιουργός των τμημάτων υποδομής, που το 1979, μαζί με το ανδρικό τμήμα, είχαν “σκουπίσει” όποιο τρόπαιο υπήρχε, επίτευγμα που δεν νομίζω να έχει ξαναγίνει ποτέ.
Θυμάμαι, είχαμε πάρει Πρωτάθλημα σε μίνι – παιδικό – εφηβικό και φυσικά ανδρικό, την ίδια χρονιά!». Το κατακίτρινο Βελιγράδι και το έπος της Βαρκελώνης
- Κάνοντας μια μίνι αναδρομή εκείνης της απίστευτης πορείας της περιόδου 1987-88, υπάρχουν κάποια παιχνίδια – ορόσημα που πρέπει να σταθούμε. Όπως εκείνο στη Χάλα Πιονίρ του Βελιγραδίου κόντρα στην Παρτιζάν.«… Στην κατακίτρινη Χαλα Πιονίρ!! Ήταν σαν να παίζαμε στο Παλέ. Η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι οπαδοί μας, ήταν εντυπωσιακή. Δυστυχώς, όμως, την πατήσαμε από ένα παίκτη που δεν υπολογίζαμε πολύ. Το Γκρμπόβιτς, ο οποίος μας ”σκότωσε” εκείνη τη μέρα».
- Άλλο ένα αξέχαστο παιχνίδι ήταν αυτό στο Τελ Αβίβ. Πώς ήταν η επίσκεψη στο Γιαντ Ελιάου;«Ήταν το πλησιέστερο στο Παλέ γήπεδο, από άποψη ατμόσφαιρας. Η πιο καυτή έδρα που είχαμε να επισκεφθούμε. Ένα πραγματικό καμίνι, αλλά πάντα με την καλή έννοια και χωρίς παρεκτροπές. Καμία σχέση δηλαδή με αυτά που γίνονταν στο Παλέ, όπου πολλές φορές οι αντίπαλοί μας αναγκάζονταν να περιμένουν εμάς να βγούμε για ζέσταμα, ώστε να αποφύγουν τα κάθε λογής αντικείμενα που έπεφταν…».
- Τελευταίο, επίτηδες, αφήσαμε το έπος του Παλαού Μπλαουγκράνα.
Το ιστορικό 88-89 επί της μεγάλης Μπαρτσελόνα. Ένα ματς που ο καθένας από μας έχει δει στο βίντεο πάνω από δέκα φορές.«… Με τον Συρίγο να φωνάζει ”είναι κλοπή” και να κάνει τα περίφημα οοοο… οοοο… οοοο…”, ε; Γνωρίζαμε ότι το παιχνίδι θα μεταδιδόταν στην Ελλάδα σε μαγνητοσκόπηση, αργά το βράδυ.
Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και πήραμε τους δικούς μας ανθρώπους τηλέφωνο, λέγοντας ότι κερδίζαμε, εκείνοι δεν μας πίστευαν, νομίζοντας ότι τους κάνουμε πλάκα! Ειδικά εμένα και τον Φιλίππου, που θεωρούμασταν τα μεγάλα “πειραχτήρια”. Τεράστια νίκη, επί ενός τεράστιου συλλόγου». Ο σεβασμός στον ΑΡΗ - Ποιος από τους πραγματικά μεγάλους αντίπαλους που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, σου έκανε τη μεγαλύτερη αίσθηση;«Εγώ πρόλαβα ακόμα και τον Σπένσερ Χέιγουντ της Καρέρα, όταν κληθήκαμε να την αντιμετωπίσουμε για το Κόρατς. Πρώτη φορά ερχόταν στην Ευρώπη εν ενεργεία παίκτες του ΝΒΑ. Φανταστείτε πώς τον βλέπαμε… Πρώτα ήρθε αυτός και μετά ο Μάκαντου της Τρέισερ. Αυτό όμως που μου έκανε τεράστια αίσθηση, ήταν ο απίστευτος σεβασμός που έτρεφε ο Όντι Νόρις στον Νίκο Γκάλη.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πώς “γράπωσε” με το ένα του χέρι σε μια φάση τον “Νικ”, κρατώντας τον από τη μέση στον αέρα, για να μην πέσει κάτω και χτυπήσει. Όπως και ο Ρισάρ Ντακουρί, ο μεγάλος αυτός Γάλλος παίκτης. Μπορεί σε όλο το παιχνίδι να “σκύλιαζε” για το μαρκάρισμα του Γκάλη, αν βλέπατε, όμως, πώς τον αγκάλιαζε και τον φιλούσε μετά από κάθε μεταξύ μας αγώνα, θα καταλαβαίνατε τον σεβασμό που έτρεφε και αυτός για τον Γκάλη». Ο ανεξήγητος αποκλεισμός
- Οι πιο αντιπαθητικοί αντίπαλοι, ποιοι ήταν;«Για μένα προσωπικά, όλες οι ιταλικές ομάδες. Χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος». - Αλήθεια, τι είχε συμβεί σε εκείνη την «καταραμένη» ρεβάνς με την Τρέισερ;«Ειλικρινά δεν ξέρω και ούτε μπορώ ακόμη και σήμερα να εξηγήσω, τι συνέβη εκείνο το βράδυ. Ακούστηκαν πολλά και διάφορα μετέπειτα, τα οποία όμως εγώ δεν πιστεύω».
- Η δική σου εκτίμηση για τους λόγους που απέφεραν την ήττα με 34 πόντους και τον αποκλεισμό, ποια είναι;«Η παντελής έλλειψη εμπειρίας και ψυχραιμίας στη διαχείριση του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Στα αποδυτήρια είχαμε πει ότι θα μπούμε και θα παίξουμε κανονικά το παιχνίδι μας. Στην πρώτη φάση λοιπόν, ο Γιαννάκης κλέβει την μπάλα, βγαίνει στον αιφνιδιασμό, αλλά πιεζόμενος αστοχεί στο λέι απ. Παίρνει τότε κατευθείαν ο Ιωαννίδης τάιμ άουτ και η εντολή που του δίνει, είναι να κρατάει την μπάλα και να ροκανίζει τον χρόνο όσο μπορεί περισσότερο. Ε, γίνεται αυτό το πράγμα; Ήταν κάτι που μας αποσυντόνισε τελείως. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε με την μπάλα μετά».
- Η διαιτησία έπαιξε κάποιο ρόλο;«Πιστεύω πως ναι. Δεν γίνεται να καταλογίζεται το τέταρτο φάουλ στον Τζάκσον, πάνω στο τζάμπολ του δεύτερου ημιχρόνου. Ακόμα και να ήταν… τέταρτο φάουλ, δεν σφυρίζεις στο τζάμπολ». Οι μόνιμοι «πελάτες»…
- Υπήρχαν και οι εγχώριες διοργανώσεις, με εκείνα τα αξέχαστα… ραντεβουδάκια με τους συμπολίτες.«Ήταν τόσο έντονες οι στιγμές που ζούσαμε στα ματς αυτά, που δεν τα συγκρίνω με κανένα ευρωπαϊκό παιχνίδι. Κάτι το μαγικό, το ανεπανάληπτο».
- … Με την εικόνα, φυσικά, στη λήξη να είναι γνωστή.«Ναι, θεωρώ ότι εμείς πρέπει να τα χαιρόμασταν λίγο… περισσότερο αυτά τα παιχνίδια!! Πάντως, πέραν της πλάκας, πιστεύω ότι πραγματικά είχαμε πολύ καλύτερα ομάδα από αυτούς και το ότι αποδόθηκε τότε στον παοκ ο χαρακτηρισμός του “συνδιεκδικητή” με τον ΑΡΗ, το θεωρώ πολύ τιμητικό γι’ αυτόν».
- Αυτός που έδειχνε να «πονάει» περισσότερο από τα «φιλαράκια» μας, ποιος ήταν;«Νομίζω ο Γιάννης ο Πολίτης, που ήταν και από τους παλαιότερους και ένιωθε τη σημασία αυτών των αναμετρήσεων». Οι χαμένες ευκαιρίες
- Δεν μπορεί σε αυτή τη μεγάλη πορεία να μην υπήρχαν και κάποιες δυσάρεστες στιγμές. Ποιες είναι αυτές που ξεχωρίζεις; Ατομικά και ομαδικά;«Ατομικά σίγουρα οι δύο τραυματισμοί που
είχα, ο πρώτος στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού με την Τρέισερ στο Μιλάνο, λίγες μέρες προτού τους αντιμετωπίσουμε στη Γάνδη, ενώ ο δεύτερος την επόμενη χρονιά, που μου στέρησε και τη συμμετοχή στο Φάιναλ Φορ του Μονάχου.
είχα, ο πρώτος στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού με την Τρέισερ στο Μιλάνο, λίγες μέρες προτού τους αντιμετωπίσουμε στη Γάνδη, ενώ ο δεύτερος την επόμενη χρονιά, που μου στέρησε και τη συμμετοχή στο Φάιναλ Φορ του Μονάχου. Τότε δεν υπήρχε ακόμα η εγχείριση χιαστού και μετά και από τον δεύτερο τραυματισμό, ο γιατρός μού είπε: “Εγώ μπορώ να σε κάνω καλά σαν άνθρωπο, δεν μπορώ όμως να εγγυηθώ ακόμη και γι’ αυτό, αν συνεχίσεις να παίζεις”…
Ομαδικά, η απώλεια Κυπέλλου και Πρωταθλήματος το 1984 και φυσικά η ήττα από την Τρέισερ στον ημιτελικό της Γάνδης. Τεράστια πίκρα.
Παίξαμε με μια ομάδα που τη γνωρίζαμε καλά, την κοντράραμε εύκολα δυο φορές, αλλά την ημέρα που έπρεπε, δεν σταθήκαμε άξιοι των περιστάσεων».
- Στη Γάνδη ή στο Μόναχο χάθηκε η μεγαλύτερη ευκαιρία;«Στη Γάνδη η ομάδα είχε πολύ μεγαλύτερο ενθουσιασμό, αλλά ήταν εντελώς άπειρη. Στο Μόναχο είχε την απαιτούμενη εμπειρία, αλλά ίσως αυτό να πλήρωσε. Λόγω εμπειρίας και λόγω της προσθήκης του Μάνθου του Κατσούλη, θεωρώ τον ΑΡΗ του Μονάχου πιο πλήρη και πως βρέθηκε πιο κοντά στο τρόπαιο». - Είσαι από αυτούς που θεωρούν τον καβγά Γιαννάκη
- Μαγκί ως το καθοριστικότερο σημείο του ημιτελικού;«Ενδέχεται να έπαιξε τον ρόλο του, αλλά δεν νομίζω ότι ήταν τελικά τόσο καταλυτικός, όσο του αποδόθηκε μετέπειτα. Γενικά τότε στο ξεκίνημα ήμασταν ακόμα ανέτοιμοι να διαχειριστούμε σωστά κάποιες καταστάσεις, που όπως και να το κάνουμε, ήταν για εμάς πρωτόγνωρες. Σε πολλά ζητήματα φερόμασταν σαν επαρχιώτες. Και το πληρώσαμε…».
Η σημερινή εποχή σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο
- Το τέλος εποχής ήρθε με τη φυγή του Γκάλη ή του Γιαννάκη;«Δεν το βλέπω τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο σε ομαδικό. Το τέλος εποχής ήρθε φυσιολογικά, με εκείνη την ομάδα να έχει κάνει πλέον τον κύκλο της». - Άθελά της έκανε και ένα «κακό». Αποτελεί μέτρο σύγκρισης για κάθε επόμενη.«Δεν είναι κακό να συγκρίνεις.
Είναι όμως κακό να νοσταλγείς, κάτι που δεν πρόκειται - όσο κι αν θες - να ξαναζήσεις. Άλλαξαν οι εποχές και οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές, αντιμετωπίζοντας τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν σήμερα».
- Μιλώντας λοιπόν για το σήμερα, πόσο συχνά πηγαίνεις ή παρακολουθείς γενικά τους αγώνες της τωρινής ομάδας;«Δυστυχώς του μπάσκετ όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα, αφού οι ώρες που συνήθως διεξάγονται, συμπίπτουν με τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Στο ποδόσφαιρο πάω πολύ τακτικότερα. Σχεδόν σε κάθε παιχνίδι».
- Οι εκτιμήσεις σου λοιπόν για τον ποδοσφαιρικό ΑΡΗ, που βλέπεις και πιο τακτικά, ποιες είναι;«Τα τελευταία χρόνια η εικόνα του ΑΡΗ έχει αλλάξει εντελώς. Αποτελεί πλέον ένα νοικοκυρεμένο Σωματείο, που μπορεί να πετύχει μελλοντικά ακόμη περισσότερα πράγματα. Έχει ένα πολύ καλό και πλούσιο ρόστερ και με 2-3 κινήσεις που χρειάζεται να γίνουν το καλοκαίρι, θα εμφανιστεί τη νέα περίοδο ακόμη δυνατότερος. Και φέτος θα μπορούσε, αλλά ήταν πολύ άτυχος σε αρκετά καθοριστικά παιχνίδια, ενώ μεγάλο ρόλο έπαιξαν το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του Γκαρσία και η απρόσμενη αφλογιστία του Κόκε».
- Στο μπάσκετ;«Είναι δυσάρεστο για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ, η κατάκτηση της τρίτης θέσης για τον ΑΡΗ να ισοδυναμεί με κατάκτηση της κορυφής. Είναι σαν να γράφεις διαγώνισμα με στόχο το 16.
Είναι, όμως, κάτι που μοιραία οφείλουμε να αποδεχτούμε και να τα δώσουμε όλα για αυτό. Η Ευρωλίγκα είναι η μεγαλύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση και η συμμετοχή του ΑΡΗ σε αυτήν είναι επιβεβλημένη».
- Πέτρο, σε ευχαριστούμε πολύ για τον πολύτιμο χρόνο που μας διέθεσες και το υπέροχο ταξίδι αναμνήσεων που μας πρόσφερες.«
Το μόνο που θα ζητήσω από τον κόσμο, είναι να συνεχίσει να στηρίζει την ομάδα, όπως άλλωστε έκανε όλα αυτά τα χρόνια και σε εποχές ακόμη πιο δύσκολες. Ο Αρειανός οπαδός έφερε… άρωμα Αγγλίας στην Ελλάδα.
Ήταν εκεί, δίπλα στον ΑΡΗ, στις πιο τραγικές στιγμές της Ιστορίας του. Αν περνούσαν άλλοι αυτοί που περάσαμε εμείς, θα ήταν τώρα διαλυμένοι… Αυτός, όμως, είναι ο ΑΡΗΣ και γι’ αυτό κι εγώ ευχαριστώ τον Θεό που μ’ έχει κάνει Αρειανό…».
από την εφημερίδα ΣΟΥΠΕΡ 3 του Σαββατοκύριακου 11-12/4/09
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ http://www.super3.gr/main.asp
