Ξεκινώντας από το τέλος, ο Νιόπλιας την περασμένη εβδομάδα είπε πως ο Σκόκο «είναι καλός παίκτης αλλά τι να τον κάνω, και ο Εργοτέλης και η Καβάλα έχουν καλούς παίκτες».
Για τον Ολυμπιακό, και μόνο που το θέμα «βγήκε» δύο μέρες μετά την ήττα από την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη είναι φως φανάρι πως πρόκειται για το… όπιο του ερυθρόλευκου λαού.
Ναι, συμφωνώ πως τον Ιανουάριο πρέπει να βρεις… λαβράκι. Ή πρέπει να τα σκάσει για να πάρεις παίκτη που σίγουρα θα πιάσει. Όπως αν, επί παραδείγματι, ψηνόταν ο Ματεράτσι να φορέσει τα πράσινα.
Αλλά χάθηκαν οι καλοί παίκτες; Εχω γράψει πλειστάκις για τον Μαρσελάο του Αστέρα Τρίπολης που και παιχταράς είναι, και φοβερός αμυντικός και εξαιρετικός στις εκτελέσεις φάουλ.
Τίτλο δεν παίρνει πάντα με ονόματα. Μεγάλο μέρος του τελευταίου τίτλου του Παναθηναϊκού ανήκε στον Μινχ, έναν παίκτη που ελάχιστοι ήξεραν προτού αποκτηθεί.
Άλλο παράδειγμα. Θέλει αριστεροπόδαρο ο Ολυμπιακό, πόσο δύσκολο είναι να πληρώσει και να πάρει τον Κουτσιανικούλη από τον ΠΑΟΚ, τώρα που έπεσαν οι μετοχές (και συνάμα η τιμή) του;
Τους κάνει… κούκου λοιπόν ο Σκόκο; Ας πούμε ότι τους κάνει. Και; Κλείνουν με αυτό οι ανάγκες σε Παιανία και Ρέντη; Σαφώς και όχι.
Αν σας έλεγαν τον Αύγουστο πως Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός θα άλλαζαν προπονητή μέχρι τα μισά της σεζόν, πως το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη θα έληγε άσο και πως ο ΠΑΟ θα ήταν 5 βαθμούς μπροστά, θα γελούσατε; Πολύ.
Τη διαφορά κάνει ο Τζιμπρίλ Σισέ. Απλά και ξάστερα. Ο Παναθηναϊκός κάνει ό,τι έκανε σχεδόν κάθε χρόνο, απλώς βρήκε αυτό που έψαχνε: μια μηχανή των γκολ. Και τον βρήκε διότι, απλά και ξάστερα, τα… έσκασε.
Όποιος δεν τα σκάει, ξέρει να παραμυθιάζει…