μουσική

ΧΟΡΟΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ
Cedar Lake Contemporary Ballet, New York
13,14, Μαρτίου, στις 21:00
Η αρμονία, ο ρυθμός, η ομορφιά, ο αθλητισμός και η έκφραση συναντιούνται με την πρωτοπορία, τη δημιουργία και την έμπνευση και την ομαδική ενέργεια σ' ένα χορευτικό λεξιλόγιο που “χτίζει” βήμα- βήμα. Ανήκει επίσης σε μια τις «25 χορευτικές ομάδες που πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να δει» σύμφωνα με το έγκριτο περιοδικό «Dance Magazine». Μετά το “Alonzo King ’s Lines Ballet” και το “Complexions Contemporary Ballet” το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης προσφέρει στο κοινό της Θεσσαλονίκης την ευκαιρία να απολαύσει το “Cedar Lake Contemporary Ballet”, της Νέας Υόρκης χάρη στις δυο εμφανίσεις του στις 13 και 14 Μαρτίου, στις 21:00.
Το δημοφιλές αμερικάνικο σχήμα μοντέρνου χορού, Cedar Lake Contemporary Ballet, που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχει ετοιμάσει τρεις από τις γνωστότερες χορογραφίες του, το “Sunday, Again” του Jo Strømgren με μουσικά αποσπάσματα από έργα του J.S.Bach, τα “Ten Duets on a Theme of Rescue” του Crystal Pite με αποσπάσματα από το σάουντρακ της ταινίας “Solaris” και το περίφημο “Decadance” του Ohad Naharin.
Η ίδρυση και η λειτουργία του σχήματος έχει μια ιδιαιτερότητα, καθώς δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου καλλιτέχνη, αλλά μιας παράδοσης της αμερικάνικης κοινωνίας: της δράσης των ιδιωτικών χορηγών. Δημιουργήθηκε το 2003 από την εκατομμυριούχο κληρονόμο Nancy Laurie -που τόλμησε να επενδύσει στο χορό και κέρδισε το στοίχημα. Έτσι σε μια δύσκολη οικονομικά εποχή και με σημαντικές περικοπές στα κονδύλια για τις τέχνες, μια ομάδα προικισμένων χορευτών εργάζονται ασφαλισμένοι και αμειβόμενοι 52 εβδομάδες το χρόνο με το αποτέλεσμα να δικαιώνει κάθε προσδοκία. Το σχήμα ξεχώρισε όχι μόνο λόγω του ταλαντούχου πολυεθνικού συνόλου των 16 χορευτών του αλλά και λόγω των παραγγελιών του στους πλέον περιζήτητους νέους χορογράφους.
Υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Benoit - Swan Pouffer, - που χόρεψε για επτά χρόνια και στο αμερικάνικο συγκρότημα Alvin Ailey- το Cedar Lake προτείνει ένα ευρύ φάσμα από το αμερικανικό αλλά και το διεθνές ρεπερτόριο. Μεταξύ των οποίων έργα των Nicolo Fonte, Crystal Pite, Jacopo Godani, Stijn Celis, Angelin Preljocaj, Ohad Naharin, Didy Veldman, Jo Strοmgren, Luca Veggetti και Sidi Larbi Cherkaoui αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές. Μέσα από την τολμηρή, αθλητική κίνηση και ενσωμάτωση του μπαλέτου στις σύγχρονες και δημοφιλείς μορφές, οι χορευτές του Cedar Lake Contemporary Ballet, οδηγούν το κοινό σε ένα χορογραφικό ταξίδι που εξερευνά τις άπειρες δυνατότητες της κίνησης και των πολυμέσων. Μεταξύ των έργων της σεζόν 2009 - 2010 περιλαμβάνονται δημιουργίες των Alexander Ekman και Hofesh Shechter.
Πέραν των νέων χορευτικών παραγωγών, ο Benoit - Swan Pouffer, προωθεί συνεργασίες με μουσεία. Το καλοκαίρι του 2008 το Cedar Lake Contemporary Ballet ξεκίνησε ένα ντοκιμαντέρ ετήσιας διάρκειας με τίτλο «Project 52».Αποτελούμενο από 52 μέρη του ενός λεπτού το ντοκιμαντέρ προβάλλει προσωπικές στιγμές καλλιτεχνών και εξερευνά τη σύνδεση ζωής και Τέχνης. Κάθε επεισόδιο ανεβαίνει στην ιστοσελίδα της ομάδας κάθε εβδομάδα. Το Σεπτέμβριο του 2009 με την ευκαιρία της έκθεσης «Ivan Inside Out» στο Chelsea Art Museum, συνεργάστηκε με τη Reza Derakshani για τη δημιουργία ενός νέου έργου που θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του Μουσείου. Επίσης, σε συνεργασία με τα Μπαλέτα Cullberg δημιούργησε το «dance installations» για το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Στοκχόλμη. Η ομάδα επιδιώκει το ανοιχτό προφίλ και την επικοινωνία με το κοινό της. Ανοιχτές πρόβες, προβολή βίντεο, ανοιχτές συζητήσεις με τους χορογράφους.
Η θεωρητικός χορού Νίνα Αλκαλάη εξηγεί ότι “η γοητεία που ασκεί το Cedar Lake Contemporary Ballet δεν είναι προφανώς τυχαία. Η ομάδα φαίνεται να προβάλλει με τον καλύτερο τρόπο τα χαρακτηριστικά της αμερικανικής κοινωνίας και κουλτούρας, ενώ ταυτόχρονα ένας σημαντικός στόχος της είναι το άνοιγμα προς την ευρωπαϊκή χορευτική δημιουργία. [...] Κάτι άλλο που μας υπενθυμίζει το Cedar Lake Contemporary Ballet είναι η λειτουργία της αμερικανικής κοινωνίας ως «melting pot», χωνευτήρι δηλαδή διαφορετικών παραδόσεων, ανθρώπων και ταλέντων η δημιουργική σύνθεση των οποίων εμπλουτίζει το τελικό αποτέλεσμα”. Η ίδια αναφερόμενη στην τεχνική και στις χορευτικές αρχές του σχήματος εξηγεί: “Επικεντρωμένοι στη δημιουργική διαδικασία, οι χορευτές του Cedar Lake Contemporary Ballet εκφράζονται σε οποιαδήποτε τεχνική χορού, κλασικό, σύγχρονο ή τζαζ και συνεργάζονται επί μήνες με προσκεκλημένους χορογράφους όσο απαιτητικό ή ιδιόμορφο και αν είναι το κινησιολογικό τους ύφος. Οι κριτικοί εξυμνούν τις εκπληκτικές ικανότητες των χορευτών, την εκρηκτική ενέργεια και τη συναισθηματική ένταση που αφήνει το κοινό έκθαμβο”.

Τα έργα του προγράμματος
Sunday, again
Ο 40χρονος Νορβηγός χορογράφος και σκηνοθέτης, Jo Strømgren, ξεκίνησε την καριέρα του ιδρύοντας τη χορευτική ομάδα “Jo Kompani” και έδρα την... κρεβατοκάμαρά του! Εμφανίστηκε το 1994 ενσωματώνοντας στα έργα του στοιχεία κινηματογράφου, θεάτρου και κουκλοθέατρου. Ο ίδιος εξάλλου είχε δηλώσει ότι “η πηγή της έμπνευσης είναι πάντα γύρω μου, με ενδιαφέρουν αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και κυρίως ο παραλογισμός των γεγονότων, με ελκύει το παράλογο και το τραγικό». Στο “Sunday again” αναδεικνύει κινητικά τις φόρμες και τις αποχρώσεις της μουσικής του Μπαχ, ενώ η θρησκευτική μουσική έρχεται σε ειρωνική αντίθεση με τη θεατρική και χιουμοριστική αντιμετώπιση του θέματος: Τις Κυριακές κάποια ζευγάρια (που δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης) έρχονται αντιμέτωπα με την ανία τους, τη σχέση τους και τον ελεύθερο χρόνο που πρέπει να περάσουν μαζί. Τρεξίματα στο χώρο, εκφραστικές κινήσεις χεριών και εντυπωσιακές ανυψώσεις σατιρίζουν τα παιχνίδια των ενηλίκων που δεν είναι πάντα αθώα.

Ten duets on a theme of rescue
Πρόκειται για μία από τις καλύτερες χορογραφίες, που έχει υπογράψει η Καναδή χορογράφος Crystal Pite, η οποία είναι εγκατεστημένη στο Βανκούβερ μετά τη θητεία της στο Μπαλέτο της Φρανκφούρτης του Φορσάιθ. Λιτό και συνάμα ποιητικό έργο για πέντε χορευτές πραγματεύεται το θέμα της διάσωσης. Οι πέντε χορευτές συμπλέκονται σε απαιτητικά ντουέτα, αλλά πέραν της τεχνικής δυσκολίας που ωθεί τους χορευτές στα όριά τους το έργο αποτελεί μια γοητευτική εξερεύνηση του τι ακριβώς σημαίνει να διασώζεται κάποιος συναισθηματικά. Για την Crystal Pite αυτή η δουλειά με το Cedar Lake “ήταν μια πράξη ανασκαφής. Αγαπώ τη λέξη διάσωση. Εμπεριέχει μια ολόκληρη ιστορία σε μια λέξη. Ομοίως, το σώμα μπορεί να μεταδώσει την αφήγηση μέσω των πιο απλών δράσεων. Έψαξα για εικόνες, οι οποίες θυμίζουν ή παραπέμπουν σε διάσωση. Υπάρχουν πολλές από αυτές. Υπάρχουν μέσα στο χορό σαν αποσπάσματα μιας κρυφής ιστορίας».

Excerpts from Decadance 2007
Ο διάσημος ισραηλινός χορογράφος Ohad Naharin, καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας “Batsheva Dance Company” που έχει παρουσιαστεί και στην Ελλάδα, έχει ετοιμάσει μια νέα μορφή του έργου που έχει πάρει διεθνώς ενθουσιώδεις κριτικές. Χρειάστηκε να μείνει τρεις μήνες στην Αμερική για τη συνεργασία του με το Cedar Lake, για να δουλέψει με τους χορευτές, και να τους διδάξει την ιδιαίτερα απαιτητική κινησιολογική του γλώσσα. Το “Decadance” αποτελείται από 16 αποσπάσματα παλαιότερων έργων του Ναχαρίν και θεωρείται από τα καλύτερα έργα του. Αυτό που θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει αποσπάσματα από τρία προηγούμενα έργα: Black Milk (1985), Mabul(1992), Naharin ’s Virus (2001). Για τον ίδιο το Decadance “έχει σχέση με την ανασύνθεση (reconstruction): μου αρέσει να ξεχωρίζω κομμάτια από ήδη υπάρχουσες δουλειές και να τα αναδιοργανώνω, να δημιουργώ τη δυνατότητα να τα ξαναδώ από άλλη οπτική γωνία. Αυτό μου μαθαίνει πάντα κάτι για τη δουλειά μου και τη χορογραφική μου σύνθεση: μου μαθαίνει για την υπερβολή και τη λιτότητα, μου μαθαίνει να γελάω με τον εαυτό μου, μου μαθαίνει για τη σημασία της προοπτικής και της ελαφράδας ως προσόν, μου μαθαίνει να δίνω σημασία στη λεπτομέρεια χωρίς να ξεχνώ το σύνολο. Είναι σαν να διηγείσαι μόνο είτε την αρχή είτε τη μέση είτε το τέλος πολλών ιστοριών και να δημιουργείται συνοχή από τον τρόπο που έχει γίνει η οργάνωση και σύνδεση του υλικού».






Alexandra Damiani
Διευθύντρια μπαλέτου
Γεννημένη στη Γαλλία, σπούδασε στο Κέντρο Μπαλέτου της Γενεύης με τον David Allen πριν μετακομίσει στο Παρίσι, όπου σπούδασε δίπλα στον Attilio Labis της Όπερας του Παρισιού. Αφού απέσπασε το πρώτο βραβείο του Διεθνούς διαγωνισμού της Μασσαλίας, το 1995, η Damiani δέχτηκε πρόταση να χορέψει με τα αστέρια της Όπερας του Παρισιού στη Βουδαπέστη, κι έλαβε μια υποτροφία για το Αμερικανικό Κέντρο Χορού του Alvin Ailey. Υπήρξε σολίστας με τον Donald Byrd/The Group και μέλος των Complexions. Έχει επίσης δώσει ερμηνείες με το New York Theatre Ballet, το Metropolitan Opera Ballet, και το γερμανικό θίασο χορού Unterwegs, μεταξύ άλλων. Συνεργάστηκε με τη Lynne Taylor Corbett στη δημιουργία της για το Alvin Ailey American Dance Theater. Το 2003, είχε την ευκαιρία να γίνει μέλος των Les Ballets Jazz του Μόντρεαλ, όπου ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα των Crystal Pite, Mia Michaels, Shaun
Hansell, Trey McIntyre και Grupo Corpo’s με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Rodrigo Perdeneiras.
Δίδαξε σε σεμινάρια στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπήρξε, επίσης, μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του New York Theatre Ballet, από το 2008.

Ohad Naharin
Πολίτης τόσο του Ισραήλ όσο και των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Ohad Naharin ξεκίνησε την εκπαίδευσή του στο χορό με το Batsheva Dance Company, με έδρα το Τελ Αβίβ. Πήγε στη Νέα Υόρκη ύστερα από πρόσκληση της Martha Graham, για να γίνει μέλος της ομάδας της, και συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Μουσικής Juilliard και στη Σχολή Αμερικανικού Μπαλέτου. Αφού συνεργάστηκε στην Ευρώπη, με τον Maurice Béjart, επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, όπου πραγματοποίησε το ντεμπούτο του ως χορογράφος στο Kazuko Hirabayashi Studio, όπου σπούδασε και εργάστηκε με τους Maggie Black, David Gordon, Gina Buntz και Billy Siegenfeld. Με τη σύζυγό του, Mari Kajiwara (1951 - 2001), ο Naharin έζησε στην πόλη της Νέας Υόρκης μέχρι την επιστροφή του στο Ισραήλ, όπου έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του Batsheva Dance Company από το 1990. Τα έργα του έχουν ανεβαστεί από πολλούς χορευτικούς θιάσους σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων οι Nederlands Dans Theater, Ballett Frankfurt, Opéra National de Paris, Grand Théâtre de Genève, Sydney Dance Company, Ballet de l’ Opéra de Lyon, Les Grands Ballets Canadiens, Rambert Dance, Balι da Cidade de Sγo Paulo και το Κρατικό Μπαλέτο της Βαυαρίας. Ο Naharin έχει αποσπάσει δυο βραβεία Bessie, ενώ το 1998 αναγορεύθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση «Ιππότης των Τεχνών και των Γραμμάτων».
Jo Strømgren
O Jo Stromgren γεννήθηκε το 1970 και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας κάνοντας σκι και παίζοντας ποδόσφαιρο. Τη δεκαετία του '80, αμερικανικές ταινίες με θέμα το χορό τον παρέσυραν στο μπαλέτο και στο τζαζ χορό, αλλά σύντομα προχώρησε στο κλασικό μπαλέτο και το σύγχρονο χορό. Στα 20 του, δέχθηκε μια πρόταση για το Εθνικό Κολέγιο Μπαλέτου και Χορού, στο Όσλο. Μετά τέσσερα χρόνια σπουδών προσλήφθηκε από το Carte Blanche Dance Company του Μπέργκεν ως χορευτής και χορογράφος. Τρία χρόνια με το χορευτικό θίασο, απέκτησε μια σημαντική επαγγελματική εμπειρία, συνδυάζοντας το δικό του χορό με το ποικίλο ρεπερτόριο των Mats Ek, Rui Horta, Jorma Uotinen, Jens Östberg και Itzik Galili. Ύστερα από έναν τραυματισμό στο γόνατο, έγινε ανεξάρτητος χορογράφος, ενώ ακολούθησε και ένας τραυματισμός στο αριστερό γόνατο σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Η καλλιτεχνική αναγνώριση ήλθε ξαφνικά με το αυτοχρηματοδοτούμενο και τρελά μαινόμενο Schizo Stories, ένα one - man show 75 λεπτών σχετικά με τη νεύρωση, όπου αναδείχθηκαν ξεκάθαρα η χαρακτηριστική του γλώσσα του σώματος και ο συνδυασμός του παράλογου χιούμορ σε αντίθεση με μια σκοτεινή ψυχολογία. Είναι επίσης θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. Εχει λάβει παραγγελίες από τα Ballet de l’ Opéra National du Rhin (Γαλλία), Ballett Nürnberg (Γερμανία), Iceland Dance Company, το Εθνικό Μπαλέτο της Νορβηγίας, το Νέο Χοροθέατρο της Δανίας, το Norrdans Dance Company (Σουηδία), Oslo Dance Ensemble, Repertory Dance Theatre Utah (Η.Π.Α.), Cloud Gate (Ταϊβάν), Junior Ballet du Conservatoire de Paris, Skanes Danseteater (Σουηδία), την Εθνική Ακαδημία Θεάτρου το Όσλο, την Εθνική Ακαδημία Θεάτρου της Στοκχόλμης, το Εθνικό Κολέγιο Μπαλέτου και Χορού του Όσλο, την Εθνική Ακαδημία Χορού της Στοκχόλμης, IT Dansa Barcelona, Den Nationale Scene (Νορβηγία), το Εθνικό Θέατρο της Νορβηγίας, Torshovteatret (Νορβηγία), Älvsborgsteatern (Σουηδία), Trøndelag Teater (Νορβηγία), Junior Ballet της Πράγας (Δημοκρατία της Τσεχίας), Helsinki Dance Company (Φινλανδία), Stadttheater Bern Ballett (Ελβετία), ABC Dancecompany (Αυστρία), Κρατικό Μπαλέτο της Όπερας της Βιέννης (Αυστρία), το Βασιλικό Θέατρο της Δανίας, το Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας και τη Βασιλική Όπερα της Δανίας.

Δημοσιεύματα
Οι New York Times έγραψαν για το έργο του Ohad Naharin “Decadance”: «Ομορφιά κι ασχήμια, λεπτότητα και τραχύτητα, χιούμορ και απογοήτευση...όλα είναι παρόντα, καμμιά φορά όλα συνυπάρχουν στο Decadance χάρις στους 16 χορευτές του Cedar Lake που με την απίστευτη ενέργεια και ακρίβεια τους, μας εντυπωσιάζουν για την ποίηση που μπορεί να διαθέτει το ανθρώπινο σώμα»

Εισιτήρια προπωλούνται αποκλειστικά από τα ταμεία του ΟΜΜΘ και τα εκδοτήρια του ΟΜΜΘ στην πλατεία Αριστοτέλους αντί 40 – 30 – 25 και 20 ευρώ τα μαθητικά – φοιτητικά στοιχίζουν 15€.