Τέταρτος Τελικός Κυπέλλου στα τελευταία 8 χρόνια. Καλή ομάδα, ίσως η καλύτερη απ’ όλους τους Τελικούς. Καλός προπονητής, σίγουρα ο καλύτερος απ’ όλους που είχε σε Τελικούς.
Γλυκιά προσμονή, πως να το κάνουμε.
Δεν κρυβόταν με τίποτα.
Ο κόσμος το έλεγε.
Το ένιωθε.
Το συζητούσε.
Το μετέδιδε.
Δικαίως.
Υπερήφανα.
Γι αυτό και κατέβηκαν τόσοι.
Πανικός.
Η μεγαλύτερη εκστρατεία φιλάθλων.
Εντυπωσιακή όχι μόνο σε αριθμό αλλά και σε παλμό, χρώμα, φωνή, ηλικίες και (αναλογιζόμενοι με τα συνήθη στάνταρ) άκρως φρόνιμη.
Αλλά δεν τα κατάφερε.
Ο Παναθηναϊκός υπερτερούσε στην ατομική ποιότητα των παικτών και του εφ’ όσον ο Άρης ως ομάδα δεν ρίσκαρε αλλά άφησε το παιχνίδι να κριθεί από αυτή, έτσι κι έγινε.
Δεν κατάφερε ούτε να σκοράρει… “Έτσι για να φωνάξουμε ΓΚΟΟΟΟΛΛΛΛΛΛΛΛΛ ρε γαμώτη μου“, όπως μονολογούσε στην κοπέλα του φίλαθλος του Άρη αποχωρώντας πρώιμα από το γήπεδο.
Οπότε, επιστροφή.
Επιστροφή στη βάση του.
Τη βάση που μοιράζεται με άλλον έναν άκρως χαιρέκακο -όπως επιτάσσουν οι ποδοσφαιρικές επιταγές- συντοπίτη.
Ο οποίος, ξεκίνησε ήδη το πείραγμα.
Σε ΚΑΘΕ επίπεδο: