Γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης Πόσες και πόσες φορές δεν έχει ακουστεί στα γήπεδα της χώρας μας το σύνθημα
«Εκεί-εκεί στη Β’ Εθνική !» σαν ένα απαξιωτικό πρελούδιο της πτωτικής πορείας ενός σωματείου προς τη χαμηλότερη κατηγορία.
Προσωπικά μιλώντας, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι μπήκα, αλλά και υπέκυ
ψα στον πειρασμό -σαν οπαδός- να το φωνάξω κι εγώ σε συγκεκριμένο αγώνα της ομάδας μου πριν από 25 και πλέον χρόνια.
ψα στον πειρασμό -σαν οπαδός- να το φωνάξω κι εγώ σε συγκεκριμένο αγώνα της ομάδας μου πριν από 25 και πλέον χρόνια. Δεν έχει σημασία ο τόπος βέβαια, ούτε ο χρόνος.
Πρόκειται για ένα διαχρονικό «μότο» που χαρακτηρίζει τη επικρατούσα νοοτροπία στο μικρόκοσμο των γηπέδων, οπωσδήποτε όχι της ιδίας βαρύτητας με το ανήκουστο των αμερικανών «ο νικητής τα παίρνει όλα, ο δεύτερος είναι τίποτα !»
Η ελληνική Β’ Εθνική αποτέλεσε για πολλά χρόνια μια κατηγορία απ’ την οποία μπορούσαν να αναδειχτούν γνήσια ποδοσφαιρικά ταλέντα, αλλά και να δουν το άστρο τους να δύει, κάποια άλλα. Βασική αίτια για αυτή την αμφισημία ήταν η κατάσταση που επικρατούσε στην κατηγορία.
Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 η προβολή του δεύτερου τη τάξει πρωταθλήματος από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ήταν ανεπαρκής, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να απέχει ποιοτικά από τη μεγάλη και διάσημη «αδελφή» της, την Πρώτη Εθνική.
Η άνοδος ενός σωματείου στην κορυφαία κατηγορία, ιδιαίτερα αν αυτό έδρευε στην επαρχία, αποτελούσε πάνδημο εορταστικό γεγονός, αφού ο πιο αποτελεσματικός πρεσβευτής του τόπου θα ήταν πλέον για τους κατοίκους-οπαδούς η ποδοσφαιρική τους ομάδα, πέρα από τα αξιοθέατα του, τα προϊόντα που παρήγαγε ή τις υπόλοιπες ιδιαιτερότητες που τον χαρακτήριζαν.
Ως εκ τούτου, για πολλούς ο υποβιβασμός από την Α’ στη Β’ Εθνική σήμαινε καταστροφή.
Επακόλουθά του θα ήταν η απώλεια πολλών ποδοσφαιριστών του συλλόγου, η οικονομική υποβάθμιση της περιοχής αλλά το σημαντικότερο, η μείωση της δημοφιλίας του συλλόγου ανά το πανελλήνιο.
Έτσι εξηγείται τόσο το σύνθημα που παραθέσαμε στην αρχή, όσο και οι παρασκηνιακές τακτικές που επικρατούσαν στους διαδρόμους των αποδυτηρίων και στα κλειστά γραφεία των παραγόντων του ποδοσφαίρου μας.
Θέμα, πάνω απ’ όλα συμφερόντων.
Η Β’ Εθνική «δεν πουλούσε» όσο η Α’ και όλοι ήθελαν με κάθε τίμημα να αποφύγουν την άσχημη εμπειρία της.Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας του
΄90 μπορώ να πω ότι τα πράγματα άλλαξαν.
΄90 μπορώ να πω ότι τα πράγματα άλλαξαν.Οι συνθήκες βελτιώθηκαν, τα οικονομικά των ΠΑΕ ενισχύθηκαν με τα τηλεοπτικά δικαιώματα και τις συμβάσεις που υπογράφηκαν με χορηγούς και διαφημιζόμενους, ήρθε και η υπόθεση Μποσμάν με την απελευθέρωση των αγορών και ο τροχός γύρισε.
Πλέον, μπορούμε βάσιμα να ισχυριστούμε πως η μικρή αδελφή μεγάλωσε, ζήλεψε τη δόξα της μεγαλύτερης και την ακολουθεί κατά πόδας. Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο θεωρούμε ότι δεν υστερεί πια σε τίποτα η μία από την άλλη.
Τόσο από πλευράς ποιότητας (της όποιας ποιότητας θα μου πείτε…), όσο και αξιοπιστίας (όση έχει απομείνει, μετά την άλωση που έχει επιφέρει το «Στοίχημα» στον όρο, απλώνοντας τα πλοκάμια του σε κάθε αθλητικό γεγονός).Από τα ξερά γήπεδα του ’60 στα «σαλόνια» του νέου αιώνα, η πορεία συνεχίζεται αδιάκοπα.
Η Β’ Εθνική θα εξακολουθήσει να συναρπάζει, τόσο για την προσμονή κατάκτησης του τίτλου της, αλλά και για την αποφυγή της πτώσης στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια της ιεραρχίας του ποδοσφαίρου μας.
Όσο θα υπάρχουν φίλαθλοι…
.
