Το βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλοι όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο και όλοι όσοι θέλουν να το καταλάβουν σε βάθος. 26 Μαΐου 1989, ένας μήνας μετά την τραγωδία στο γήπεδο Χίλσμπορο, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας που έγραψε Ιστορία: Λίβερπουλ-Άρσεναλ.
Η δεύτερη χρειαζόταν νίκη με δύο γκολ διαφορά για να «κλέψει» το πρωτάθλημα από την αντίπαλό της - και τα κατάφερε.
Ένα από τα πιο συναρπαστικά παιχνίδια στην παγκόσμια ιστορία του αθλήματος, το οποίο σφράγισε το τέλος μιας εξαιρετικά δραματικής εποχής του αγγλικού ποδοσφαίρου• μιας εποχής που το ποδόσφαιρο ήταν το λαϊκό σπορ, με τους τοπικούς ήρωες και τα ετοιμόρροπα γήπεδα που πλημμύριζαν από χούλιγκανς τυφλωμένους από το μίσος και το ρατσισμό. Η εποχή που ανέτειλε ήταν το ποδόσφαιρο των επενδυτών, των χορηγών, της υπερκατανάλωσης και των σουπερ σταρ με τις μυθικές αμοιβές. Το τελευταίο παιχνίδι είναι ένα συγκλονιστικό χρονικό-μυθιστόρημα, που εξιστορεί τον τρόπο με τον οποίο ένα μυθικό ποδοσφαιρικό παιχνίδι εξελίχτηκε σε σύμβολο μιας εποχής που έφθασε στο τέλος της, αφενός όσον αφορά την Ιστορία ενός ολόκληρου έθνους και αφετέρου όσον αφορά την ευρωπαϊκή κουλτούρα.
Παρουσίαση του συγγραφέα
Ο πολυβραβευμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζέισον Κόουλι (Jason Cowley) υπήρξε διευθυντής του γνωστού μηνιαίου αθλητικού ένθετου της εφημερίδας Observer και του έγκυρου λογοτεχνικού περιοδικού Granta. Σήμερα είναι διευθυντής του γνωστού περιοδικού New Statesman.
δικό μας σχόλιο
«Πρέπει να περιμένουμε το δικό μας Χίλσμπορο για να αλλάξουν τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο;»
“Η χαοτική διαφορά του ελληνικού και του αγγλικού ποδοσφαίρου είναι η αντίληψη απέναντι στον θάνατο. Όπου η τραγωδία της απώλειας μιας ή πολλών ζωών στην Βρετανία γίνεται αφορμή για αλλαγή στάσης απέναντι στο ίδιο το άθλημα ενώ στην Ελλάδα ο θάνατος φιλάθλου συγκινεί μόνο τους ομοϊδεάτες του και γίνεται τραγούδι ειρωνείας από τους αντιπάλους.
Η πραγματική διαφορά της κοινωνικής προόδου ανάμεσα στις δύο χώρες δεν θα μπορούσε να μην αντικατοπτρίζεται και στο ποδόσφαιρο.
Μια αγκυλωμένη και άκαμπτη κοινωνία με ανύπαρκτες ευαισθησίες και συνειδήσεις ,σαν την δική μας, έχει μάθει να ζει με την νοσηρότητα της κτηνωδίας και την ατιμωρησία της.Είτε έχουμε νεκρούς είτε όχι...”
http://entertainment.in.gr/html/ent/415/ent.86415.asp
Αναρτήθηκε από ΓΝΩΜΗ
