Η γνωριμία μας ήταν κάπως επεισοδιακή!
Καμία σχέση με τα κλασικά... "με συγχωρείτε, πώς ονομάζεστε;" ή "δεν μου είπατε ακόμα ούτε τ' όνομά σας"...
Ήμουν κωλοφάνταρο και βρέθηκα στη Σαλονίκη για μια άσκηση. Μ' έκοψε η πείνα, είχα κάτι ψιλοκοπιές στην τσέπη μου κι είπα να μπω σ' ένα σουβλατζίδικο στην Άνω Τούμπα να σαβουριάσω κάτι.
Το μαγαζάκι ήταν κάπως μυστήριο. Παντού έβλεπες ρετσίνες "Μαλαματίνα" και κασκόλ του ΠΑΟΚ.
Πίσω από τον πάγκο μια νεαρή κοπέλα έψηνε λουκάνικα, κεμπάπ και σουβλάκια. Πρώτη φορά έβλεπα γυναίκα ψήστρα στη ζωή μου...
Πλησίασα και της ζήτησα "τρία καλαμάκια κοτόπουλο"! Με αγριοκοίταξε και μου πέταξε "να πας στην Αθήνα ρε μαλάκα να τα παραγγείλεις!"...
Κατάλαβα. Αλλά είπα να το ρίξω στην πλάκα: "κοίτα, κούκλα, οι γαύροι και οι μπαοκτζήδες μοιάζουμε πολύ... γι' αυτό μισιούμαστε και γι' αυτό αγαπιούμαστε"!
Πρόσεξε το κεφάλι μου που ήταν κουρεμένο γουλί! "Ρε α πάγαινε από δω, που η μόνη παρθένα πάνω σου είναι η τσατσάρα!".
Για να μη σας τα πολυλογώ, δώσαμε τελικά ραντεβού την ώρα που σχόλαγε απ' τη δουλειά, σ΄ ένα απόμερο παγκάκι κάτω από μια ιτιά, που δεν μου φάνηκε κλαίουσα αλλά εντελώς αδιάφορη, μ' εκείνα τα αραιά ξερόκλαδά της...
Τελικά, καταλήξαμε σπίτι της. Στο μπάνιο δέσποζε ένα μπλουζάκι που έδειχνε το Λευκό Πύργο σαν φαλλό να πηδάει την Ακρόπολη!
"Έχεις ποτέ κατέβει στην Αθήνα;", τη ρώτησα.
"Μια φορά", μου απάντησε. "Κι άφησα τη βρύση στο ξενοδοχείο όλη νύχτα ανοιχτή για να σας τελειώσει το νερό να ψοφήσετε απ' τη δίψα!"...
Δώσαμε ξανά ραντεβού στη Σαλονίκη τον επόμενο μήνα.
Πήρα άδεια απ' τη σημαία και ξεκίνησα μ' ώτο-στοπ για βόρεια. Στην Κατερίνη ζορίστηκα κάπως. Μ' έπιασε η νύχτα κι ένα άγριο ψοφόκρυο. "Κρύο, γαμιέται η μάνα σου", σκέφτηκα.
Κανείς φορτηγατζής δεν σταματούσε πλέον να με πάρει. Κρύφτηκα πίσω από ένα φανάρι και μόλις μια νταλίκα σταμάτησε στο κόκκινο πήδηξα πάνω, άνοιξα αστραπιαία την πόρτα και στρογγυλοκάθισα δίπλα στον οδηγό.
"Φιλάρα, δεν έχω μία... με πετάς σε παρακαλώ μέχρι Σαλονίκη".
"Ατύχησες δικέ μου! Πάω είκοσι μέτρα πιο πέρα να παρκάρω"...
Τελικά έφτασα Σαλονίκη λίγο πριν το ξημέρωμα.
Η Μ. με περίμενε στο σταθμό των τραίνων. Της είχαν κάνει έξωση και δεν είχε πού να μείνει!
Πήγαμε σ' ένα φτηνιάρικο ξενοδοχείο. Τι ξενοδοχείο δηλαδή... σταύλος ήταν. Θέρμανση δεν υπήρχε κι οι τουαλέτες ήταν εξωτερικές...
Σε λίγο άρχισα να στριφογυρίζω στο κρεβάτι.
"Τι έχεις;", με ρώτησε.
"Θέλω τουαλέτα και δεν έχω καμιά διάθεση να βγω έξω να το δαγκώσω!"
"Και γιατί δεν κατουράς απ' το παράθυρο;"
Την κοίταξα παράξενα. Είχα να το κάνω απ' το κέντρο εκπαίδευσης. Δεν το ξανασκέφτηκα. Τυλίχτηκα με μια κουβέρτα, σκαρφάλωσα στο παράθυρο, με το αριστερό χέρι κρατήθηκα απ' το κάγκελο και με το δεξί κατέβασα τα βρακιά μου.
Όταν γύρισα στο κρεβάτι ήταν η σειρά της να με κοιτάξει παράξενα.
"Μπορεί άραγε ο άνθρωπος ν' αυτοκτονήσει από ευτυχία;", με ρώτησε.
"Ναι, αν είν' ηλίθιος!", της απάντησα...
Καμία σχέση με τα κλασικά... "με συγχωρείτε, πώς ονομάζεστε;" ή "δεν μου είπατε ακόμα ούτε τ' όνομά σας"...
Ήμουν κωλοφάνταρο και βρέθηκα στη Σαλονίκη για μια άσκηση. Μ' έκοψε η πείνα, είχα κάτι ψιλοκοπιές στην τσέπη μου κι είπα να μπω σ' ένα σουβλατζίδικο στην Άνω Τούμπα να σαβουριάσω κάτι.
Το μαγαζάκι ήταν κάπως μυστήριο. Παντού έβλεπες ρετσίνες "Μαλαματίνα" και κασκόλ του ΠΑΟΚ.
Πίσω από τον πάγκο μια νεαρή κοπέλα έψηνε λουκάνικα, κεμπάπ και σουβλάκια. Πρώτη φορά έβλεπα γυναίκα ψήστρα στη ζωή μου...
Πλησίασα και της ζήτησα "τρία καλαμάκια κοτόπουλο"! Με αγριοκοίταξε και μου πέταξε "να πας στην Αθήνα ρε μαλάκα να τα παραγγείλεις!"...
Κατάλαβα. Αλλά είπα να το ρίξω στην πλάκα: "κοίτα, κούκλα, οι γαύροι και οι μπαοκτζήδες μοιάζουμε πολύ... γι' αυτό μισιούμαστε και γι' αυτό αγαπιούμαστε"!
Πρόσεξε το κεφάλι μου που ήταν κουρεμένο γουλί! "Ρε α πάγαινε από δω, που η μόνη παρθένα πάνω σου είναι η τσατσάρα!".
Για να μη σας τα πολυλογώ, δώσαμε τελικά ραντεβού την ώρα που σχόλαγε απ' τη δουλειά, σ΄ ένα απόμερο παγκάκι κάτω από μια ιτιά, που δεν μου φάνηκε κλαίουσα αλλά εντελώς αδιάφορη, μ' εκείνα τα αραιά ξερόκλαδά της...
Τελικά, καταλήξαμε σπίτι της. Στο μπάνιο δέσποζε ένα μπλουζάκι που έδειχνε το Λευκό Πύργο σαν φαλλό να πηδάει την Ακρόπολη!
"Έχεις ποτέ κατέβει στην Αθήνα;", τη ρώτησα.
"Μια φορά", μου απάντησε. "Κι άφησα τη βρύση στο ξενοδοχείο όλη νύχτα ανοιχτή για να σας τελειώσει το νερό να ψοφήσετε απ' τη δίψα!"...
Δώσαμε ξανά ραντεβού στη Σαλονίκη τον επόμενο μήνα.
Πήρα άδεια απ' τη σημαία και ξεκίνησα μ' ώτο-στοπ για βόρεια. Στην Κατερίνη ζορίστηκα κάπως. Μ' έπιασε η νύχτα κι ένα άγριο ψοφόκρυο. "Κρύο, γαμιέται η μάνα σου", σκέφτηκα.
Κανείς φορτηγατζής δεν σταματούσε πλέον να με πάρει. Κρύφτηκα πίσω από ένα φανάρι και μόλις μια νταλίκα σταμάτησε στο κόκκινο πήδηξα πάνω, άνοιξα αστραπιαία την πόρτα και στρογγυλοκάθισα δίπλα στον οδηγό.
"Φιλάρα, δεν έχω μία... με πετάς σε παρακαλώ μέχρι Σαλονίκη".
"Ατύχησες δικέ μου! Πάω είκοσι μέτρα πιο πέρα να παρκάρω"...
Τελικά έφτασα Σαλονίκη λίγο πριν το ξημέρωμα.
Η Μ. με περίμενε στο σταθμό των τραίνων. Της είχαν κάνει έξωση και δεν είχε πού να μείνει!
Πήγαμε σ' ένα φτηνιάρικο ξενοδοχείο. Τι ξενοδοχείο δηλαδή... σταύλος ήταν. Θέρμανση δεν υπήρχε κι οι τουαλέτες ήταν εξωτερικές...
Σε λίγο άρχισα να στριφογυρίζω στο κρεβάτι.
"Τι έχεις;", με ρώτησε.
"Θέλω τουαλέτα και δεν έχω καμιά διάθεση να βγω έξω να το δαγκώσω!"
"Και γιατί δεν κατουράς απ' το παράθυρο;"
Την κοίταξα παράξενα. Είχα να το κάνω απ' το κέντρο εκπαίδευσης. Δεν το ξανασκέφτηκα. Τυλίχτηκα με μια κουβέρτα, σκαρφάλωσα στο παράθυρο, με το αριστερό χέρι κρατήθηκα απ' το κάγκελο και με το δεξί κατέβασα τα βρακιά μου.
Όταν γύρισα στο κρεβάτι ήταν η σειρά της να με κοιτάξει παράξενα.
"Μπορεί άραγε ο άνθρωπος ν' αυτοκτονήσει από ευτυχία;", με ρώτησε.
"Ναι, αν είν' ηλίθιος!", της απάντησα...
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ
http://askardamikti.blogspot.com/
