Η Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα το μεγαλύτερο στάδιο της Ελλάδας, το Καυταντζόγλειο, φιλοξένησε στις 16 Μαΐου 1973 έναν άλλο τελικό της ίδιας διοργάνωσης. Αντίπαλοι η Μίλαν του Ριβέρα, του Μπενέτι και του... Μπιγκόν με τη Λιντς των 13 διεθνών, μεταξύ των οποίων όμως απουσίαζαν βασικά στελέχη, όπως ο Μπρέμνερ, ο Τζάιλς και ο Κλαρκ.
Διαιτητής του τελικού ο κ. Μίχας, τον οποίο, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πολλοί είναι αυτοί που δεν θα τον λησμονήσουν. Γιατί; Μα απλούστατα η διαιτησία του ήταν ιδιαίτερα φιλοϊταλική, τόσο πολύ που εξόργισε τους Θεσσαλονικείς θεατές (πλησίαζαν τις 45.000).
Η Μίλαν νίκησε 1-0 με γκολ-φάουλ του Κιαρούτζι, αλλά στο τέλος του αγώνα αποδοκιμάσθηκε απ' όλο το γήπεδο (με εξαίρεση φυσικά τους φίλους της), ενώ καταχειροκροτήθηκε η αγγλική ομάδα. Ηταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο, να αποδοκιμάζεται ο νικητής! Το βράδυ στο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης, όπου η ΕΠΟ δεξιώθηκε τις δύο φιναλίστ ομάδες, είδα τον Ντον Ρέβι στο μπαρ μαζί με μερικούς Βρετανούς δημοσιογράφους. Πλησίασα κι εγώ και κάποια στιγμή είπα στο μεγάλο αυτόν τεχνικό του φούτμπολ.
«Πολύ άτυχη ήταν απόψε η Λιντς, γι' αυτό τη χειροκρότησαν οι Έλληνες». Και ο Ρέβι, με ένα χαμόγελο που φώτιζε όλο το πρόσωπό του, απάντησε: «Δεν πειράζει. Την άλλη φορά θα νικήσουμε». Βρετανική ψυχραιμία και αντιμετώπιση χωρίς πίκρα της ήττας. Ούτε δικαιολογίες ούτε λέξη για τη διαιτησία του Έλληνα. Ετσι είναι οι Βρετανοί, με την τεράστια αθλητική παιδεία που διαθέτουν.
theopeppasblog.pblogs.gr/
