Στις δύσκολες στιγμές είναι εύκολο να χτυπάς, να κρίνεις σαν υπεράνω οντότητα, να πιστεύεις ότι είσαι ο τέλειος που προδόθηκε από λάθη άλλων, που μπορεί να προκλήθηκαν σε μικρό βαθμό και απο τις δικές σου επιθυμίες.
Εσύ που κατηγορούσες την Coca Cola γιατί μας πήρε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996, εσύ που πανηγύρισες όταν ο Σάμαρανκ είπε ''And the winner is Athens'', αναλαμβάνοντας ως ήδη χρεωκοπημένη τότε χώρα (ας φρόντιζες να το μάθεις), μια διοργάνωση-υποθήκευση του μέλλοντος σου. Πιστεύοντας πως σου ανήκουν δικαιωματικά, δεν είχες πρόβλημα ώστε η χώρα Ελλάδα να μεταχειριστεί κάθε μέσο αθέμιτο για να θριαμβεύσει στην έδρα της. Μετά το non show και την εξαφάνιση Κεντέρη-Θάνου, ΓΙΟΥΧΑΡΕΣ ΣΑΝ ΠΡΕΖΑΚΙ ΟΠΑΔΟΣ τους ξένους αθλητές που 'έτρεχαν' στα αθλήματα των αδικημένων δικών σου.
''Ελα μωρέ, τα Αμερικανάκια τίγκα στη ντόπα δεν είναι''; Έβγαλες σημαίες σε δρόμους-μπαλκόνια, τους έδωσες την ψυχή σου, έγιναν μέλη της οικογένειας σου. Ένιωσες περήφανος που ταξίδευες με το Αίολος Κεντέρης, ινδάλματα για παρόν και μέλλον(πριν το 2004).
7 χρόνια χρειάστηκαν για να αποφασίσει η πολιτισμένη ελληνική δικαιοσύνη για το ψεύτικο τροχαίο, δικοί σου ήταν οι δύο ψευδομάρτυρες της πτώσης της μοτοσυκλέτας, δικοί σου και οι εφτά γιατροί που γνωμάτευσαν τραυματισμό των αθλητών.
Πάρε μέρος στο δράμα τους. Για σένα θυσιάστηκαν. Αγκάλιασε τους!
Αν τους δω στο δρόμο, θα τους δώσω το χέρι. Δεν θα κάνω το ίδιο με κάτι εθνοπατριώτες-τρεχαλατζήδες της λεζάντας των αεροδρομίων, οι οποίοι πήραν μέρος της τότε δόξας των αθλητών. Τώρα; Μην τους είδατε...
ΓΡΗΓΟΡΗΣ
