Τι ΠΑΟΚ θέλουμε(;)
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να δούμε το θέμα σχετικά με το τι ΠΑΟΚ θέλουμε και τι περιμένουμε να δούμε (και) εν όψει του σχεδιασμού της νέας χρονιάς.
Ξεκινάμε όλοι από την παραδοχή ότι ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να είναι στο ελληνικό πρωτάθλημα ομάδα που θα σαρώνει τους τίτλους. Τα οικονομικά μεγέθη του ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή σε σχέση με τα μεγέθη του ΠΑΟ και του ΟΣΦΠ είναι τέτοια που δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε τέτοια όνειρα. Αν προσθέσουμε και τις εγγενείς «αδυναμίες» του ελληνικού ποδοσφαίρου (στησίματα, κακές διαιτησίες, κακό παραγοντιλίκι, «παράγκα» κλπ) καταλαβαίνουμε για τι πράγμα μιλάμε. Δεν πειράζει όμως, άλλωστε ΠΑΟΚ δεν έγινε κανείς μας για τους τίτλους που έχει πάρει η ομάδα. Εγώ θέλω την ομάδα να είναι σταθερά σε υψηλό επίπεδο, να μπορεί να χτυπάει πρωτάθλημα (κι όχι να μένει 20 βαθμούς πίσω), να βγαίνει κάθε χρόνο Ευρώπη κι ας παίρνει τίτλο 1-2 φορές στη δεκαετία. Έστω και κύπελλο. Μια σχεδόν ιδανική χρονιά (έστω και χωρίς τίτλο) ήταν π.χ. η περσινή, όπου παλέψαμε για το πρωτάθλημα μέχρι τέλους και το χάσαμε στο παρασκήνιο με την χυδαία διαιτησία Σπάθα, σε συνδυασμό με την φετινή ευρωπαϊκή πορεία.
Ο ΠΑΟΚ πρέπει να λειτουργεί στα πλαίσια που λειτουργούν όλα τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κλαμπ. Να έχει σοβαρή διοίκηση, σοβαρό τεχνικό διευθυντή, σοβαρό προπονητικό και ιατρικό τιμ, ακαδημίες, σκάουτερ, εμπορικό τμήμα κλπ. Αλλιώς δεν μπορεί να αξιοποιηθεί η δυναμική που έχουμε σαν κόσμος και σαν ομάδα.
Το πλέον βασικό κομμάτι στο χτίσιμο μιας ανταγωνιστικής ομάδας είναι φυσικά ο προπονητής. Νομίζω ότι αυτό έγινε ξεκάθαρο το αργότερο μετά τη φετινή χρονιά, η οποία ήρθε μάλιστα σε αντιδιαστολή μετά την τελευταία χρονιά του Σάντος. Η ομάδα πρέπει να έχει έναν έμπειρο προπονητή (Έλληνα ή ξένο μου είναι αδιάφορο) που να έχει συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του, που να έχει χρονικό ορίζοντα για να δουλέψει και να μην είναι έρμαιο του κάθε στραβού αποτελέσματος. Εκεί εννοείται ότι χρειαζόμαστε έναν προπονητή με αρχίδια που να έχει και τη σχετική στήριξη της διοίκησης.
Από εκεί και πέρα ξέρουμε ότι με το περιορισμένο μπάτζετ που έχει η ομάδα, δεν μπορούμε να περιμένουμε να έχουμε τα πολύ μεγάλα ονόματα στην ομάδα. Το μοντέλο που μπορεί να ακολουθηθεί, είναι να έχει η ομάδα 3-4 «βαριά» ονόματα, που να κουβαλάνε εμπειρία και να έχουν ηγετικές ικανότητες (κάτι από Γκαρσία & Κοντρέρας π.χ.), και το υπόλοιπο να αποτελείται από νεαρούς παίκτες, ταλαντούχους και εξελίξιμους, οι οποίοι σε πιθανή πώληση να φέρουν πολλά λεφτά στην ομάδα. Τα «βαριά» ονόματα αναγκαστικά βλέπω να είναι στη δύση της καριέρας τους (π.χ. 30-32 χρονών), αφού όπως είπαμε με τα πενιχρά μέσα που έχει η ομάδα δεν μπορεί να έχει αστέρια 26-28 χρονών… Εκεί βέβαια έχουμε κι εμείς οι οπαδοί το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, όταν κάνουμε τον προπονητή της εξέδρας. Δεν είναι δυνατόν π.χ. να φωνάζουμε «βάλε μέσα το Σακελλαρίου» κι αν ο (κάθε) Σακελλαρίου δεν τραβάει σε 2-3 παιχνίδια, να γκαρίζουμε «βγάλε έξω το παλτό, δεν κάνει για τον ΠΑΟΚ, πρόεδρε ξύπνα, προπονητή ξύπνα, στον ΠΑΟΚ είστε» κλπ. Η επιλογή να παίξουμε και με νεαρά παιδιά πρέπει να είναι συνειδητή και να στηριχτεί από όλους. Οι ακαδημίες της ομάδας θεωρούνται (και σωστά) από τη διοίκηση ως η μεγαλύτερη επένδυση που μπορούμε να κάνουμε και πρέπει να αξιοποιηθούν. Και μαζί τους κι η τρέλα που έχουν όλα αυτά τα ΠΑΟΚτσάκια των ακαδημιών για τη φανέλα και την ομάδα.
Κλείνω με το κομμάτι του κόσμου. Αν θέλουμε να είμαστε μεγάλο ευρωπαϊκό κλαμπ, αν θέλουμε εμείς η διοίκησή μας να είναι ευρωπαϊκή, τότε κι εμείς πρέπει να είμαστε πιο Ευρωπαίοι. Εικόνες σαν αυτές που είδαμε στον ημιτελικό με την ΑΕΚ, δεν αρμόζουν σε μια ομάδα που θέλει να ανήκει στα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ. Εικόνες σαν αυτές που περάσαμε στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, είναι αυτές που πρέπει να επικρατήσουν. Ναι στη φωνή, ναι στα συνθήματα, ναι στα τραγούδια, ναι στα πανό, όχι στη βία, όχι στα αντικείμενα, όχι στους πυρσούς και τις κροτίδες.
Υ.Γ. Το μόνο κομμάτι που λείπει από το παραπάνω παζλ είναι το κομμάτι του γηπέδου. Αυτό αποτελεί χωριστό κεφάλαιο όμως και θα το συζητήσουμε σε άλλη φάση.
