ΧΡΗΣΤΟΣ ΕΜΒΟΛΙΑΔΗΣ: Ο απλός στρατιώτης με τα δύο παράσημα.
Έχει συνδέσει το όνομα του με τις δύο κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του Πανιωνίου. Την κατάκτηση των δύο κυπέλλων Ελλάδος το 1979 και το 1998, το πρώτο σαν παίκτης και το δεύτερο σαν προπονητής των «κυανέρυθρων». 
Δύο πραγματικά μεγάλες επιτυχίες, δύο χρυσά παράσημα, για τον «απλό στρατιώτη του Πανιωνίου», Χρήστο Εμβολιάδη, όπως ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του, όποτε τα τελευταία χρόνια του ζητήθηκε απ’ τις εκάστοτε διοικήσεις ν’ αναλάβει ως υπηρεσιακός προπονητής την τεχνική ηγεσία της αγαπημένης του ομάδας.
Άλλωστε και σαν παίκτης, μαζί με τον κολλητό του, τον αδελφό του, Δημήτρη Μαυρίκη, ήταν απ’ το σχεδόν ταυτόχρονο (με ένα χρόνο διαφορά) ξεκίνημα τους στην ομάδα, μέχρι την στιγμή που έκλεισαν μαζί την ποδοσφαιρική τους καριέρα το 1987, οι απλοί στρατιώτες των «κυανέρυθρων».
Τα… γαλόνια, (κοινώς μεγάλη μεταγραφή, χρήματα, δόξα, κλήση στην Εθνική ομάδα) τα πήραν άλλοι κι αυτό φάνηκε στην πορεία των χρόνων, τα… παράσημα όμως, και μάλιστα εις διπλούν, αυτοί τα κέρδισαν. Και μαζί ένα ακόμη, μεγαλύτερο, την παντοτινή αγάπη του κόσμου του Πανιωνίου.
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ…
Ο Χρήστος Εμβολιάδης, έρχεται στον Πανιώνιο σε ηλικία 19 ετών, (γεννήθηκε στις 12/6/54) το καλοκαίρι του 1973, απ’ την Θεσσαλονίκη με μεταγραφή απ’ τον ΠΑΟ Διοικητηρίου.
Αγωνίζεται ως χαφ, κι απ’ την πρώτη κιόλας χρονιά καταφέρνει να κερδίσει θέση βασικού αν και στην μεσαία γραμμη του Πανιωνίου υπάρχουν πραγματικά μεγάλα ονόματα. Το ντεμπούτο του με την «κυανέρυθρη» φανέλα πραματοποιείται στις 16/12/73 στην Νέα Σμύρνη, όπου με αντίπαλο το Αιγάλεω μπαίνει ως αλλαγή και η ομάδα κερδίζει με 1-0.
Ενα χρόνο νωρίτερα στην Νέα Σμύρνη είχε έρθει ο Δημήτρης Μαυρίκης και οι δύο τους στην πορεία των ετών έγιναν κάτι παραπάνω από φίλοι, αδέλφια πραγματικά. Οι «Διόσκουροι» του Πανιωνίου, όπως εύστοχα τους αποκαλούσαν. Ο Εμβολιάδης αγωνίστηκε κυρίως ως λίμπερο. Όταν όμως υπήρχε ανάγκη, τον έβλεπε κανείς να προσφέρει και ως αμυντικός μέσος. Αθόρυβος, αλλά και παθιασμένος, είχε την ικανότητα να προλαβαίνει τις δύσκολες καταστάσεις και να αποσοβεί τους κινδύνους με τα καθαρά και δυνατά του μαρκαρίσματα.
. Θα σταματήσει το ποδόσφαιρο το καλοκαίρι του 1987, μαζί με τον Μαυρίκη, και θα τιμηθούν απ’ τον Πανιώνιο στις 12 Σεπτεμβρίου του 1987 στο ημίχρονο του αγώνα με τον ΠΑΟΚ στην Νέα Σμύρνη (1-1), για την πολύχρονη προσφορά τους στην ομάδα.
Ο Εμβολιάδης σε 14 χρόνια καριέρας σαν παίκτης, «μέτρησε» 329 συμμετοχές και 10 γκολ με τον Πανιώνιο στην Α’ Εθνική, την κατάκτηση του κυπέλλου στις 9 Ιουνίου του 1979 απέναντι στην ΑΕΚ, αλλά και τέσσερις συμμετοχές στο κύπελλο Κυπελούχων στους αγώνες με την Ολλανδική Τβέντε (τεράστια πρόκριση) και την Σουηδική Γκετεμποργκ (αποκλεισμός από ατυχία).
ΣΑΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ…
Ο Χρήστος Εμβολιάδης, ανέλαβε σε τρείς διαφορετικές χρονικές στιγμές την τεχνική ηγεσία του Πανιωνίου, πάντα ως υπηρεσιακός προπονητής (ο απλός στρατιώτης που λέγαμε…) και παραδόξως και οι τρεις φορές έχουν μείνει στην ιστορία.
Το ντεμπούτο του στον «κυανέρυθρο» πάγκο πραγματοποιήθηκε στις 18/2/1996, στον αλήστου μνήμης αγώνα Πανιωνίου-Παναθηναϊκού 1-3, με τα διαιτητικά εγκληματα του Γιώργου Σπανέα να συζητούνται ακόμη και σήμερα.
Η δεύτερη επιστροφή του γίνεται στις 15/11/1997, μετά την παραίτηση του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα. Κερδίζει τον ΟΦΗ με 3-0 στην Νέα Σμύρνη, ωστόσο η μεγάλη επιτυχία έρχεται μέσα στο 1998, όταν οδηγεί τον Πανιώνιο στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος στις 29 Απριλίου και το κατακτά απένταντι στον Παναθηναϊκο, για δεύτερη φορά.
Η τρίτη και τελευταία επιστροφή του στον πάγκο της ομάδας γίνεται πράξη στις 12/4/2000 αντί του Μάκη Κατσαβάκη, και οδηγεί τον Πανιώνιο μια ανάσα απ’ την Ευρώπη, η οποία χάνεται στα μπαράζ με τον Άρη και τον Ηρακλή.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τα τμήματα υποδομής της ομάδας με σκοπό να βοηθήσει στην ανάδειξη των μελλοντικών «κυανέρυθρων» αστεριών, κυρίως όμως να διδάξει ήθος και αθλητική άμιλα στα νέα παιδιά.
Το ντεμπούτο του στον «κυανέρυθρο» πάγκο πραγματοποιήθηκε στις 18/2/1996, στον αλήστου μνήμης αγώνα Πανιωνίου-Παναθηναϊκού 1-3, με τα διαιτητικά εγκληματα του Γιώργου Σπανέα να συζητούνται ακόμη και σήμερα.
Η δεύτερη επιστροφή του γίνεται στις 15/11/1997, μετά την παραίτηση του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα. Κερδίζει τον ΟΦΗ με 3-0 στην Νέα Σμύρνη, ωστόσο η μεγάλη επιτυχία έρχεται μέσα στο 1998, όταν οδηγεί τον Πανιώνιο στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος στις 29 Απριλίου και το κατακτά απένταντι στον Παναθηναϊκο, για δεύτερη φορά.
Η τρίτη και τελευταία επιστροφή του στον πάγκο της ομάδας γίνεται πράξη στις 12/4/2000 αντί του Μάκη Κατσαβάκη, και οδηγεί τον Πανιώνιο μια ανάσα απ’ την Ευρώπη, η οποία χάνεται στα μπαράζ με τον Άρη και τον Ηρακλή.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τα τμήματα υποδομής της ομάδας με σκοπό να βοηθήσει στην ανάδειξη των μελλοντικών «κυανέρυθρων» αστεριών, κυρίως όμως να διδάξει ήθος και αθλητική άμιλα στα νέα παιδιά.
-αρχείο ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΓΝΩΜΗΣ
-
