<<Αυτός ο απερίσκεπτος ενθουσιασμός μου με αναγκάζει να τοποθετηθώ έμμεσα σε κάποιους ανθρώπους που μου έδιναν το χέρι για ντεμέκ συμφωνία με δουλειά ή οτιδήποτε άλλο.
Πάντα έλεγα ότι την επόμενη φορά δεν την ξαναπατάω, αλλά και πάλι και πάλι… Κλασικά όπως πολλοί άνθρωποι κοιτάμε μπροστά, αλλά κάτω υπάρχουν λακκούβες και σκοντάφτουμε σε «αφερέγγυους» ανθρώπους που ο στόχος τους είναι απλά να γίνει η δουλειά τους, ή βέβαια να το παίξουν ανευθυνουπεύθυνοι.
Η καλύτερη άμυνα η ανευθυνουπευθυνότητα...
Άνθρωποι με χαμόγελο, ζεστοί, εύθυμοι, ευδιάθετοι, ντόμπροι στην παρουσία τους, αλλά στον λόγο τους; Μοιάζει σαν το παραμύθι του Πινόκιο, αλλά και του ανθρώπου με τα 1000 πρόσωπα, όπου στις ημέρες μας μπορεί να είναι άνθρωποι που συμπαθείς, έστω από μια καλημέρα.
Και δυστυχώς αυτοί που μπορεί να μιλάς εύθυμα και να τους συμπαθείς, όταν φτάνει μια συζήτηση άλλης φάσης ακούγεται απλά η λέξη: « Δεν μπορώ». Λάθος φίλε μου, απλά δεν θες και πολύ απλά αποφεύγεις μια υπεύθυνη κουβέντα η οποία το θέμα της είναι κάτι πιο serious!
Οι υποσχέσεις και τα λόγια είναι σαν ένα καλοφτιαγμένο φαγητό το οποίο μας αρέσει κάθε φορά που το τρώμε και περισσότερο… Τα πράγματα πλέον άλλαξαν, και αυτές οι αποστασιοποιήσεις, θα φέρουν και το οριστικό τέλος και της καλημέρας, αλλά και μιας χειραψίας. Ασχέτως αν είσαι φιλικός, καλός, δυνατή πηγή, καλό βύσμα για μια εργασία, μια χορηγία, οτιδήποτε…
Πλέον ο μύθος του ενθουσιασμού έλαβε τέλος…
Η υπογραφή μπήκε και θα βγει του Αγίου ΑΝ… Που δεν υπάρχει…>>
Πάντα έλεγα ότι την επόμενη φορά δεν την ξαναπατάω, αλλά και πάλι και πάλι… Κλασικά όπως πολλοί άνθρωποι κοιτάμε μπροστά, αλλά κάτω υπάρχουν λακκούβες και σκοντάφτουμε σε «αφερέγγυους» ανθρώπους που ο στόχος τους είναι απλά να γίνει η δουλειά τους, ή βέβαια να το παίξουν ανευθυνουπεύθυνοι.
Η καλύτερη άμυνα η ανευθυνουπευθυνότητα...
Άνθρωποι με χαμόγελο, ζεστοί, εύθυμοι, ευδιάθετοι, ντόμπροι στην παρουσία τους, αλλά στον λόγο τους; Μοιάζει σαν το παραμύθι του Πινόκιο, αλλά και του ανθρώπου με τα 1000 πρόσωπα, όπου στις ημέρες μας μπορεί να είναι άνθρωποι που συμπαθείς, έστω από μια καλημέρα.
Και δυστυχώς αυτοί που μπορεί να μιλάς εύθυμα και να τους συμπαθείς, όταν φτάνει μια συζήτηση άλλης φάσης ακούγεται απλά η λέξη: « Δεν μπορώ». Λάθος φίλε μου, απλά δεν θες και πολύ απλά αποφεύγεις μια υπεύθυνη κουβέντα η οποία το θέμα της είναι κάτι πιο serious!
Οι υποσχέσεις και τα λόγια είναι σαν ένα καλοφτιαγμένο φαγητό το οποίο μας αρέσει κάθε φορά που το τρώμε και περισσότερο… Τα πράγματα πλέον άλλαξαν, και αυτές οι αποστασιοποιήσεις, θα φέρουν και το οριστικό τέλος και της καλημέρας, αλλά και μιας χειραψίας. Ασχέτως αν είσαι φιλικός, καλός, δυνατή πηγή, καλό βύσμα για μια εργασία, μια χορηγία, οτιδήποτε…
Πλέον ο μύθος του ενθουσιασμού έλαβε τέλος…
Η υπογραφή μπήκε και θα βγει του Αγίου ΑΝ… Που δεν υπάρχει…>>
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΤΟΥ FB
