Μετά τη λήξη του πολέμου, τα Παγόνια πέτυχαν το ιστορικό χαμηλό των 18 βαθμών στην Πρώτη Κατηγορία και υποβιβάστηκαν, ενώ ένας δεύτερος συνεχόμενος υποβιβασμός αποφεύχθηκε μόλις την τελευταία στιγμή στο τέλος της σεζόν 1947-1948!
Τότε ήταν που τα ηνία της ομάδας ανέλαβε η πρώτη μεγάλη προσωπικότητα που πέρασε από τον πάγκο της Leeds United, ο Frank Buckley. Ο βετεράνος προπονητής έβαλε στην ομάδα τους δύο θρύλους του βρετανικού ποδοσφαίρου , John Charles και Jack Charlton. H πενταετία κατά την οποία δούλεψε στην Leeds United μπορεί να μην έφερε την πολυπόθητη άνοδο κυρίως λόγω οικονομικής δυσχέρειας, όμως αφενός έθεσε τις βάσεις για την ισχυροποίηση των ακαδημιών του συλλόγου και του scouting, και αφετέρου ο Buckley είχε την ιδέα να μεταφέρει τον John Charles από το κέντρο της άμυνας στην κορυφή της επίθεσης (αποτέλεσμα αυτού ήταν τα 155 γκολ σε 297 εμφανίσεις) και να δώσει φανέλα βασικού στην κενή θέση της άμυνας στο νεαρό Jack Charlton.
Τη σεζόν 1952-1953 στη θέση του Buckley ανέλαβε ο Raich Carter, ο οποίος έδωσε σημαντική ψυχολογική ώθηση στο ταλαντούχο υλικό της ομάδας. Τα αποτελέσματα όμως παρά το κρεσέντο του Charles στην επίθεση, δεν έφεραν και πάλι την άνοδο, παρά μόνο μετά από τέσσερις σεζόν! Η επιστροφή το 1956 ήταν δυναμική και είχε ως αποτέλεσμα την 8η θέση. Όμως το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, η μεγάλη φωτιά που ξέσπασε στη δυτική κερκίδα του Elland Road προκάλεσε μεγάλες καταστροφές που έφτασαν σε κόστος τις 100 χιλιάδες λίρες, γεγονός που ανάγκασε τη διοίκηση της ομάδας να πουλήσει το αστέρι της, John Charles, στην ιταλική Juventus για το ποσό ρεκόρ των 65 χιλιάδων λιρών! Έτσι ο Charles ήταν ένας από τους πρώτους Βρετανούς που αγωνίστηκαν εκτός Αγγλίας με μεγάλη επιτυχία. Οι επόμενες σεζόν σηματοδότησαν εκ νέου μια πτώση της ομάδας, η οποία δεν μπόρεσε να αποτελέσει ισχυρό πόλο στο αγγλικό ποδόσφαιρο και τελικά τη σεζόν 1959-1960 υποβιβάστηκε στη Δεύτερη Κατηγορία. Το μόνο αξιόλογο γεγονός αυτών των ετών ήταν η έμπνευση του (κατά τα άλλα άπειρου και συνολικά όπως αποδείχτηκε ανεπαρκούς) προπονητή Bill Lambton να φέρει στο σύλλογο του Yorkshire τον βετεράνο διεθνή Άγγλο ποδοσφαιριστή Don Revie.
Η διοίκηση του συλλόγου μετά από αυτά τα άκρως επιτυχημένα χρόνια του Revie, επέλεξε να φέρει στη θέση του τον πολύ επιτυχημένο αλλά ταυτόχρονα ιδιόρρυθμο Brian Clough. Οι 44 μέρες που παρέμεινε ήταν άκρως επεισοδιακές, τα αποτελέσματα πολύ φτωχά (1 νίκη και 2 ισοπαλίες σε 6 αναμετρήσεις) και γενική αίσθηση ήταν πως ο Clough δεν κατάφερε να κερδίσει τα αποδυτήρια μιας ομάδας που είχε συνηθίσει σε διαφορετική διαχείριση. Σε εκείνο το σημείο ήρθε η αντικατάσταση του Clough από τον Jimmy Armfield, η οποία σταθεροποίησε την κατάσταση και μάλιστα έφερε και τον τελευταίο μεγάλο ευρωπαϊκό τελικό, αυτόν του European Cup απέναντι στην Bayern Munich, ο οποίος κατέληξε εκ νέου σε ήττα με πολλά παράπονα από τη διαιτησία (ακυρωθέν γκολ και δύο μη καταλογισθέντα πέναλτι). Οι αντιδράσεις των οπαδών της Leeds United (ξήλωμα καθισμάτων στο Parc Des Princes και είσοδος στον αγωνιστικό χώρο) έφεραν παράλληλα και έναν τριετή αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το απόλυτα επιτυχημένο ρόστερ της εποχής Revie είχε πλέον κλείσει τον κύκλο του και η ανανέωση ήταν επιβεβλημένη. Αυτό επετεύχθη σε κάποιο βαθμό με ικανοποιητικά αποτελέσματα από τον Armfield, όμως η αποχώρησή του στο τέλος του 1978 έφερε πάλι μια περίοδο παρακμής. Ο υποβιβασμός φαινόταν να πλησιάζει κάθε χρόνο όλο και περισσότερο και τελικά ήρθε τη σεζόν 1981-1982. Τότε επιστρατεύτηκε ο θρύλος της ομάδας Eddie Gray για να την επαναφέρει στη μεγάλη κατηγορία και πράγματι τη σεζόν 1984-1985 έφτασε πολύ κοντά. Το παιχνίδι όμως που θα χάριζε την άνοδο έληξε με ήττα από την Birmingham City με 1-0, με την επακόλουθη συμπεριφορά των φίλων της ομάδας να προκαλεί τεράστιες υλικές ζημιές αλλά κυρίως το θάνατο ενός 14χρονου παιδιού μετά από πτώση ενός τοίχου και τον τραυματισμό 96(!) αστυνομικών, σε ένα κρεσέντο χουλιγκανισμού. Ο επόμενος που επιστρατεύθηκε για το στόχο της ανόδου ήταν ο σπουδαίος Billy Bremner, όμως και αυτός σκόνταψε τη σεζόν 1986-1987 στον τελικό των playoffs, χάνοντας στην παράταση με 2-1 από την Charlton. H θητεία του Bremner τελείωσε άδοξα, με την ομάδα τον Οκτώβριο του 1988 να βρίσκεται μόλις στην 21η θέση της Δεύτερης Κατηγορίας.
Εκείνη τη στιγμή έγινε μια πρόσληψη που θα επανέφερε τον σύλλογο του Yorkshire εκ νέου σε ανοδική τροχιά, του πολύπειρου Howard Wilkinson. O Άγγλος τεχνικός σε συνδυασμό με τη διοίκηση προχώρησε σε στοχευμένες προσθήκες, όπως ο Gordon Strachan και ο Vinnie Jones, ενώ μια καλή φουρνιά νέων ποδοσφαιριστών από τις ακαδημίες όπως οι David Batty και Gary Speed, βοήθησαν να δημιουργηθεί ένα δυναμικό σύνολο, το οποίο έφερε την άνοδο τη σεζόν 1989-1990. Η πρώτη χρονιά στη μεγάλη κατηγορία μάλιστα, μετά από μερικές ακόμη σημαντικές προσθήκες όπως ο Gary McAllister και ο John Lukic, συνοδεύτηκε από την 4η θέση και η διοίκηση του συλλόγου βοήθησε τον Howard Wilkinson να προσθέσει τις τελευταίες πινελιές (Τοny Dorigo, Eric Cantona, Rod Wallace) και τελικά μετά από 28 χρόνια ο τρίτος τίτλος στην Πρώτη Κατηγορία ήταν γεγονός! Οι επόμενες χρονιές κύλησαν με ανάμεικτα συναισθήματα, με την απόδοση της ομάδας (που είχε αποδυναμωθεί φυσικά) να παρουσιάζει αστάθεια και τη σεζόν 1992-1993 να τη βρίσκει στη 17η θέση, τη σεζόν 1993-1994 στην 5η θέση και το καλοκαίρι του 1995 βρήκε την ομάδα στη 13η θέση. Η τελευταία επιτυχία επί των ημερών του Wilkinson ήταν ο τελικός του League Cup τη σεζόν 1995-1996, ο οποίος πάντως ολοκληρώθηκε με μια απογοητευτική ήττα από την Αston Villa με 3-0. Σημαντικές πάντως ήταν οι προσθήκες που έκανε ο Wilkinson τα τελευταία χρόνια της θητείας του, φέρνοντας τους Lucas Radebe, Lee Bowyer και Nigel Martyn, οι οποίοι αποτέλεσαν τους πυλώνες στη μετέπειτα πορεία.
Μετά τον Howard Wilkinson ακολούθησε η επιτυχημένη διετής θητεία του George Graham, o οποίος όμως αποχώρησε αιφνίδια στις αρχές της σεζόν 1998-1999 ώστε να αναλάβει την Tottenham. Αντικαταστάτης του ορίστηκε τελικά ο David O' Leary που θήτευσε ως βοηθός του Graham και στην τετραετία που ακολούθησε άφησε το στίγμα του, καθώς η Leeds United απέδωσε ξανά εξαιρετικό ποδόσφαιρο και με την προσθήκη ποδοσφαιριστών όπως ο Mark Viduka και την προώθηση πολύ ταλαντούχων παιδιών από τις ακαδημίες όπως οι Harry Kewell, Jonathan Woodgate και Alan Smith, κατάφερε να βρεθεί τόσο στα ημιτελικά του UEFA Cup του 1999 όσο και σε αυτά του Champions League του 2000, με την πορεία στο πρωτάθλημα να αποδίδει μια 3η και μια 4η θέση αντίστοιχα. Ο πρώτος ημιτελικός πάντως του UEFA Cup στιγματίστηκε από το θάνατο των φίλων της ομάδας Chris Loftus και Kevin Speight, οι οποίοι μαχαιρώθηκαν από Τούρκους οπαδούς κατά τη διάρκεια σύρραξης στην Κωνσταντινούπολη.
Η αποτυχία πρόκρισης στο Champions League στο τέλος της σεζόν 2000-2001 πάντως σε συνδυασμό με την κακοδιαχείριση του Peter Ridsdale, οδήγησαν τον σπουδαίο σύλλογο του Yorkshire σε μαύρες μέρες, καθώς λόγω συσσωρευμένων χρεών πουλήθηκαν τα περισσότερα σημαντικά περιουσιακά στοιχεία του συλλόγου και η ομάδα κατέρρευσε τη σεζόν 2003-2004, με αποτέλεσμα τον υποβιβασμό. Ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές όπως ο Paul Robinson, o James Milner και ο Aaron Lennon αποχώρησαν και τα δεινά δεν σταμάτησαν εκεί. Παρά την απρόσμενα επιτυχημένη σεζόν με τον Kevin Blackwell στο τιμόνι, η οποία έφερε την ομάδα μια ανάσα μόλις από τη μεγάλη επιστροφή στην Premier League (ήττα στον τελικό των playoffs από την Watford με 3-0), η συνέχεια ήταν απογοητευτική, και μάλιστα το καλοκαίρι του 2007 η Leeds United υποβιβάστηκε στην League One και μπήκε εθελοντικά σε καθεστώς διαχείρισης. Επακόλουθο αυτής της κίνησης ήταν και μια ποινή αφαίρεσης 15 βαθμών που αποδείχθηκε καθοριστική, καθώς δεν άφησε την ομάδα να επιστρέψει άμεσα στην Championship, ενώ υπό την καθοδήγηση του Ken Bates που τελικά αγόρασε το σύνολο των μετοχών, η Leeds United εν τέλει βρέθηκε να χάνει και δεύτερη συνεχόμενη χρονιά την άνοδο στα playoffs. Η τρίτη προσπάθεια για άνοδο τη σεζόν 2009-2010 υπό τις οδηγίες του Simon Grayson στέφθηκε με επιτυχία. Παρά όμως την πολύ καλή πρώτη σεζόν στην Championship (7η θέση), οι πρώτες αποτυχίες της σεζόν 2011-2012 ήταν η απαρχή μιας μεγάλης περιόδου αγωνιστικής και διοικητικής αστάθειας, καθώς οι αλλαγές των προπονητών έγιναν συνήθεια μαζί με τις άχρωμες πορείες στο πρωτάθλημα, ενώ τον ''τοξικό'' Ken Bates διαδέχτηκαν με τη σειρά το επενδυτικό fund GFH Capital και εν τέλει το 2014 ο ιδιόρρυθμος Ιταλός επιχειρηματίας Massimo Cellino. Ειδικά επί ημερών του Ιταλού, η μια αποτυχημένη επιλογή διαδεχόταν την άλλη, μέχρι να φτάσουμε στη σεζόν 2016-2017, όταν στον πάγκο της ομάδας βρέθηκε ο Garry Monk. Ο Μοnk βασίστηκε σε μια συμπαγή άμυνα και στην εκτελεστική δεινότητα του Chris Wood και έχασε την είσοδο στα playoffs μόλις στις τελευταίες αγωνιστικές της σεζόν, επαναφέροντας την ελπίδα στους φίλους της Leeds United. Παράλληλα, ο ομοεθνής του Cellino και επίσης επιχειρηματίας Andrea Radrizzanni αγόρασε το 50% των μετοχών τον Γενάρη του 2017, ενώ το ίδιο καλοκαίρι έγινε κάτοχος του 100% και προέβη σε σύντομο χρονικό διάστημα στην επαναγορά του Elland Road, το οποίο είχε πωληθεί κατά την περίοδο που υπήρχε καθεστώς ειδικής διαχείρισης. Η σεζόν 2017-2018 ξεκίνησε με καλές εμφανίσεις υπό τις οδηγίες πλέον του Thomas Christiansen, όμως το δεύτερο μισό ήταν απογοητευτικό και συνοδεύτηκε από αλλαγή προπονητή, με τον Paul Heckingbottom να αναλαμβάνει για τις τελευταίες αγωνιστικές.
Σημαντικό γεγονός πάντως ήταν η παρουσία του Albert Johanneson σε αυτήν την αναμέτρηση, καθώς ήταν ο πρώτος έγχρωμος ποδοσφαιριστής που συμμετείχε σε τελικό του FA Cup. H επόμενη χρονιά έφερε άλλη μια 2η θέση στο πρωτάθλημα και την πρώτη ευρωπαϊκή επιτυχία, μια πορεία ως τα ημιτελικά του Inter-Cities Fairs Cup (πρόδρομος του UEFA Cup). H Leeds United για τις επόμενες σεζόν αποτέλεσε ένα σταθερό διεκδικητή τεσσάρων τροπαίων, γεγονός το οποίο όμως περιόρισε κάπως τις κατακτήσεις που θα μπορούσε να έχει επιτύχει σε τρόπαια [δεύτερη θέση σε 10(!) διαφορετικές περιπτώσεις], καθώς η πληθώρα αγωνιστικών υποχρεώσεων σε συνδυασμό με κάποιους άκαμπτους κανονισμούς της αγγλικής ομοσπονδίας (δήλωση ρόστερ μόλις 20 ποδοσφαιριστών για τις διοργανώσεις της) φρέναραν κάπως αυτές τις πορείες. Παρ' όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες, το σύνολο του Revie κατόρθωσε να επιτύχει τη σεζόν 1967-1968 την κατάκτηση ενός League Cup και του Inter-Cities Fairs Cup (πρώτη αγγλική ομάδα που το κατέκτησε), ενώ τη σεζόν 1968-1969 ήρθε και το παρθενικό πρωτάθλημα Πρώτης Κατηγορίας, με μόλις δύο ήττες και τη συγκομιδή-ρεκόρ των 67 βαθμών! Mάλιστα το 1969 ήρθε και η πρώτη κατάκτηση του Community Shield. Εκείνες ήταν οι χρονιές που πραγματικά καθιέρωσαν τη Leeds United ως μια από τις σημαντικότερες δυνάμεις στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, με ένα χαρακτηριστικό σκληρό παιχνίδι, κυριότερος εκφραστής του οποίου ήταν ο εμβληματικός αρχηγός Billy Bremner. Τη σεζόν 1970-1971 ήρθε άλλη μια κατάκτηση του Inter-Cities Fairs Cup, όμως η χρονιά αυτή στιγματίστηκε από μια ήττα λίγο πριν το τέλος του πρωταθλήματος από την West Bromwich Albion, όταν ο διαιτητής της αναμέτρησης αγνόησε την ένδειξη του επόπτη γραμμών και κατοχύρωσε αντικανονικό γκολ, το οποίο έφερε την ήττα για τα Παγόνια και ουσιαστικά χάρισε τον τίτλο του πρωταθλήματος στην Arsenal.
H είσοδος τόσο του Don Revie όσο και πολλών οπαδών της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο για διαμαρτυρία σε αυτήν την απόφαση, έφερε μια ποινή πέντε αγωνιστικών στην ομάδα. Η επόμενη σεζόν έφερε τη μοναδική κατάκτηση FA Cup με νίκη απέναντι στην Arsenal με 1-0 όμως η ακαμψία της ομοσπονδίας και για άλλη μια φορά οι πολλές μαζεμένες αναμετρήσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα λύγισαν το σύνολο του Don Revie και άλλο ένα πρωτάθλημα χάθηκε για μόλις ένα βαθμό δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Όμως αυτή η συμπεριφορά της ομοσπονδίας έκανε τα Παγόνια να κερδίσουν τη συμπάθεια του κόσμου που ασχολούνταν με το αγγλικό ποδόσφαιρο. Την επόμενη χρονιά η συμπάθεια αυτή θα διαδιδόταν πανευρωπαϊκά και πάλι για τους λάθος λόγους, και μάλιστα επί ελληνικού εδάφους. Ο τελικός του European Cup Winner's Cup που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Μάιο του 1973, ολοκληρώθηκε με ήττα απέναντι στην ΑC Milan με 1-0, όμως το ελληνικό κοινό αποθέωσε τους ποδοσφαιριστές της Leeds United στο τέλος της αναμέτρησης, καθώς πάνω από 40000 φίλοι του ποδοσφαίρου έγιναν μάρτυρες μια απαράδεκτης διαιτησίας από πλευράς του Έλληνα Χρήστου Μίχα, η οποία χάρισε τον τίτλο στους Ιταλούς και κατόπιν τον απέκλεισε από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ο τίτλος όμως, παρά το αίτημα της διοίκησης για επανάληψη της αναμέτρησης, παρέμεινε στους Ιταλούς. Το γεγονός αυτό ήρθε σε συνδυασμό με την ήττα λίγες μέρες πριν στο τελικό του FA Cup από την Sunderland και πιθανότατα αποτέλεσαν το έναυσμα για την ολοκλήρωση της θητείας του Don Revie στον πάγκο της ομάδας. Το κύκνειο άσμα αυτής έφερε το δεύτερο πρωτάθλημα, με τις 29 αγωνιστικές χωρίς ήττα να αποτελούν ρεκόρ (έσπασε τη σεζόν 2003-2004 από την Arsenal) και τον Revie να αποχωρεί για τον πάγκο της εθνικής Αγγλίας με το κεφάλι ψηλά.
Όμως το καλοκαίρι του 2018 το σκηνικό ανετράπη, καθώς μετά από επιμονή του τεχνικού διευθυντή της ομάδας Victor Orta, την τεχνική ηγεσία της Leeds United ανέλαβε ο σύγχρονος ''φιλόσοφος'' του ποδοσφαίρου, Marcelo Bielsa. Ποιοτικό επιθετικό ποδόσφαιρο, πίεση και καλή κυκλοφορία της μπάλας από ένα ρόστερ που συνδυάζει έμπειρους ποδοσφαιριστές με ταλαντούχα παιδιά των πάντοτε αποδοτικών ακαδημιών του συλλόγου, έκαναν την ομάδα του Leeds να είναι άκρως ελκυστική στο φίλαθλο κοινό και την έφεραν κοντά στην άνοδο στην Premier League, η οποία τελικά δεν ήρθε κυρίως λόγω των πολλών μαζεμένων τραυματισμών αλλά και ατομικών λαθών, τα οποία δεν την άφησαν να διεκδικήσει την άνοδο στον τελικό των playoffs. Όμως η ελπίδα πλέον έχει ριζώσει για τα καλά στους φίλους της ομάδας, οι οποίοι ακόμη και στα άσχημα αποτελέσματα δείχνουν να στηρίζουν πλέον πολύ περισσότερο την προσπάθεια που γίνεται.
Φτάνοντας λοιπόν στις 17 Οκτωβρίου του 2019, ο θρυλικός σύλλογος του Yorkshire συμπληρώνει τα 100 χρόνια ύπαρξης χωρίς να βρίσκεται εκεί που ανήκει. Πεποίθηση και ευχή όλων των οπαδών της αλλά και πολλών απλών φίλων του ποδοσφαίρου είναι να επιστρέψει στα μεγάλα σαλόνια και να αποτελέσει εκ νέου σημείο αναφοράς για το αγγλικό και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.