Θα ήθελα να ξεκινήσω αυτές τις αράδες γράφοντας κάποια πράγματα για τον Ολυμπιακό, αλλά στην πορεία σκέφτηκα ότι είναι προτιμότερο να διαβάσετε στον Καβαλιεράτο την ανάλυση για τους ερυθρόλευκους που είναι και πιο αρμόδιος.Το μόνο που θα γράψω είναι μία αυτονόητη σκέψη, αλλά πραγματικά εξαιρετικά σημαντική και δύσκολη για κάθε άνθρωπο όταν πρόκειται για τον εαυτό του… “Η πιο ηρωική πράξη που μπορεί να κανείς για να λύσει ένα πρόβλημα, είναι να αποδεχτεί ότι το έχει (το πρόβλημα)”. Θεωρώ ότι σε μία πιο μελετημένη επεξεργασία του συγκεκριμένου θεωρήματος, πολλοί από τους φίλους του Ολυμπιακού θα βρουν την άκρη του νήματος. Χρειάζεται όμως ηρωισμός. Διότι δεν είναι εύκολο να αποδεχθεί ότι έχει πρόβλημα. Φύγαμε λοιπόν… Και να σου πάλι ο Παναθηναϊκός. Θα είμαι ειλικρινής. Αιτιάσεις περί διαιτησίας, αν μη τι άλλο αδικούν μία ομάδα που έχει κερδίσει τους τελικούς με μέσο όρο διαφοράς 14 πόντους (τόσοι δεν είναι;) και μ.ο. 20π. όταν πρόκειται για τα παιχνίδια του ΟΑΚΑ και 19π.μ.ο. όταν μιλάμε για όλες τις φετινές αναμετρήσεις μέσα στο ΟΑΚΑ. Επίσης είναι πολύ άδικο να τίθεται θέμα διαιτησίας όταν ο Παναθηναϊκός έχει συνολικά 6-2 απέναντι στον Ολυμπιακό με τους πράσινους να έχουμε κερδίσει ΟΛΑ τα κρίσιμα παιχνίδια (τελικό Κυπέλλου, ημιτελικό φάιναλ φορ, πρώτο ματς πλέι οφ, τελευταίο ματς πλέι οφ), πλην ενός, αυτό του δεύτερου γύρου της κανονικής σεζόν στο ΣΕΦ, δε γίνεται για όλα αυτά τα ματς να φταίει η διαιτησία. Αναλύσεις επί αναλύσεων δε χωρούν. Πέραν των τακτικών, ή των συστημάτων, όπου εκεί -ας πούμε για την εξέλιξη της κουβέντας- ότι χωράει πολλή κουβέντα, η διαφορά των δύο ομάδων ήταν ο τρόπος σκέψης. Ο ξεκάθαρος στόχος από τη μία πλευρά και η σύγχυση από την άλλη. Το γερό πάτημα του Παναθηναϊκού σε όλα τα ματς, που έδειχνε σε κάθε περίπτωση ικανός να κερδίσει ακόμα κι αν δεν είναι σε καλή μέρα. Γενικώς μπορεί να τα χρήματα να ξεχωρίζουν τις πολύ μεγάλες ομάδες από τις υπόλοιπες, αλλά μεταξύ των πραγματικά μεγάλων ομάδων, οι μικρές αλλά εξόχως σημαντικές λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Με λίγα λόγια είναι μάλλον απίθανο να βρεθεί άλλη ομάδα που οι παίκτες θα ξενυχτούν και θα πίνουν μαζί με τον προπονητή τους, όταν φυσικά η κατάσταση σηκώνει κάτι τέτοιο. Όπως επίσης είναι σπάνιο ένας παίκτης, όπως έκανε ο Γιασικεβίτσιους σήμερα, λίγο πριν την απονομή, να τρίβει το κεφάλι και να παίζει με τα μαλλιά του Ομπράντοβιτς. Κι όπως Ομπράντοβιτς, βάλτε ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης κι όχι κάποιος τυχαίος. Αμέσως μου έρχεται στο μυαλό η σκηνή από το χολιγουντιανό μεν, αλλά σε πολλά σημεία αληθινό “Τζέρι Μακ Γκουάιρ”… Ελάχιστα λεπτά πριν το τέλος της ταινίας, ο Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ, έχοντας για πρώτη φορά στην καριέρα του τα φώτα των προβολέων μπροστά του πριν κάνει δηλώσεις, μετά το παιχνίδι της ζωής του, αναζητά και αγκαλιάζει κλαίγοντας τον μάνατζέρ του, Τομ Κρουζ. Είναι η στιγμή που ακόμα κι αυτός έχει παραμερίσει την έννοια του ΚΟΥΑΝ (χρήμα) και λειτουργεί με το συναίσθημα. Λίγο πιο δίπλα, ένας άλλο σταρ του φούτμπολ, παρακολουθώντας τη σκηνή με τον δικό του (καθόλα επιτυχημένο) μάνατζερ, αναρωτιέται με νευριασμένο παράπονο… “Εμείς γιατί δεν έχουμε την ίδια σχέση;”. Το παράδειγμα δεν είναι το πλέον ενδεικτικό. Είναι όμως αντιπροσωπευτικό.
Οι σχέσεις χτίζονται δε γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη. Χτίζονται μέσα από στραβές, όμορφες, χαρούμενες, άσχημες στιγμές, με κορυφαίο στοιχείο το σεβασμό και την αποδοχή του ενός από τον άλλον. θα μπορούσα να γράψω πολλά για αυτό το θέμα, αλλά μη σας κουράζω. Κι επειδή η ζωή ασφαλώς συνεχίζεται, ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς και των αμέτρητων τίτλων, από τις 25 Μαΐου έχει ήδη έτοιμο το ρόστερ του για την επόμενη σεζόν. Με μόλις δύο προσθήκες κι άλλη μία (δευτερεύοντα παίκτη) που θα γίνει τον Αύγουστο. Την ίδια στιγμή σε άλλες ομάδες της Ελλάδας και της Ευρώπης, η κατάσταση είναι πιο θολή ακόμα και την ατμόσφαιρα όταν οι άνεμοι φέρνουν την άμμο από την Αφρική.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε, τα έχετε διαβάσει, ακούσει, μοιραστεί με φίλους χιλιάδες φορές. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός κατακτά έναν τίτλο… Είναι η 11η… Χώρια τα Κύπελλα και τα Ευρωπαϊκή (πέντε …ζωή να έχουν). Αντί επιλόγου μία ατάκα που είπε ένας παίκτης του Παναθηναϊκού και μάλιστα όχι από τους πρωτοκλασάτους… “Φίλε, αυτή η ομάδα είναι ο Ομπράντοβιτς, αλλά είναι και οι παίκτες. Πλέον, μετά από τόσα χρόνια, ανά πάσα στιγμή ξέρουν πως να αντιδράσουν, τι να κάνουν και πως να διαχειριστούν τις καταστάσεις. Μόνοι τους. Χωρίς εξωτερικές βοήθειες. Είναι άριστοι χαρακτήρες, εκπληκτικά παιδιά και η ομάδα για όλους είναι πάνω από εγωισμούς. Τα αποδυτήρια είναι τόπος ιερός και ουδείς θα πει κακή κουβέντα για τον άλλον. Και κυρίως όχι πίσω από την πλάτη του. Μη ψάχνεις για μυστικά επιτυχίας. Αυτό είναι το μυστικό”. Όνομα δεν πρόκειται να αποκαλύψω ούτε στην άλλη ζωή, αλλά πιστέψτε με, αν ήθελε να πει κάτι διαφορετικό, θα μπορούσε άνετα να το έχει κάνει.
Υ.Γ. Πάρτε κι ένα παράδειγμα… Ο Νίκολας ήρθε ως ένας σεσημασμένος δολοφόνος, ένας παίκτης που όλοι ήξεραν ότι παίζει σούπερ στην επίθεση. Στον Παναθηναϊκό απέδειξε ότι μπορεί να κάνει άψογα όλα τα υπόλοιπα και να παίζει ΚΑΙ επίθεση. Ο Ομπράντοβιτς τον έπεισε ότι πρέπει να το κάνει. Δεν το έκανε μόνος του.
Έγραψε ο Θανάσης Ασπρούλιας
(kai foto http://www.superbasket.gr/asproulias/?p=118#more-118)
