Αναρωτήθηκα τι συμβαίνει, δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που κάποια μαγαζιά δεν έχουν καμία σχέση με το ντεκορατέρ τους. Ο φίλος μου ο κυρ Λάζαρος Λάζος ,άρρωστος Παοκτσής, είχε χρόνια στην Εγνατία οδό της Θεσσαλονίκης γυράδικο με την ονομασία Γουέμπλευ!! Δεν είχα όμως άλλη επιλογή. Μπαίνω μέσα γρήγορα! Αυτό ήταν η μπυραρία! Τι να σας πω… Πρώτη φορά έβλεπα τέτοιο κατάστημα.
Είναι σαν κάποιος να είχε μια καλή ιδέα για κατάστημα, αλλά καθόλου κεφάλαιο, οπότε λέει: “δεν κάνω μαγαζί την παλιά αποθήκη του παππού;”. Μιλάμε το περιβάλλον ήταν πραγματικά μια παλιά αποθήκη με ξυσμένους και πεσμένους άβαφτους τοίχους, πράσινα νάιλον αντί για κουρτίνες, αταίριαστα τραπεζάκια, διάφορες άνετες και μη, σπασ
μένες και μη καρέκλες και γενικά πολύ σκουπιδοκατάσταση!
μένες και μη καρέκλες και γενικά πολύ σκουπιδοκατάσταση! Να φανταστείτε στο τραπέζι που κάθισα είχε μια παλιά εφημερίδα ανοιγμένη μπροστά μας και σκεφτόμουν αν πρέπει να την πετάξω ή αν απλά είναι μέρος της διακόσμησης. Πολύ πρωτότυπη ιδέα όμως, δεν λέω!
Και ο χώρος ήταν πολύ μεγάλος και ήταν γεμάτος τραπέζια! Δεν πρόσεξα ιδιαίτερα τη μουσική, αλλά έπαιζε κλασικά ροκάκια νομίζω και φυσικά το καλό ήταν ότι όλες οι τιμές ήταν μισές σε σχέση με άλλες μπυραρίες.
Και ο χώρος ήταν πολύ μεγάλος και ήταν γεμάτος τραπέζια! Δεν πρόσεξα ιδιαίτερα τη μουσική, αλλά έπαιζε κλασικά ροκάκια νομίζω και φυσικά το καλό ήταν ότι όλες οι τιμές ήταν μισές σε σχέση με άλλες μπυραρίες.
Θα ήθελα να ξαναπάω τώρα που το σκέφτομαι! Αυτό που έκανε εντύπωση στον επισκέπτη ήταν ότι τα κρεμασμένα κάδρα στους τοίχους ήταν από παίκτες του παναθηναϊκού! Δομάζος, Χαραλαμπίδης, Μαυρίδης,Κυράστας, Αποστολάκης!
Και η τηλεόραση μετέδιδε σε περιγραφή Παπαδημητρίου το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός!! Χωρίς να το βλέπει όμως κανείς! Ήταν 6.30μ.μ ώρα ελλάδος,5.30μ.μ ώρα Ουγγαρίας και το μαγαζί δεν είχε κανέναν άλλο πελάτη.
Όταν ήρθε η σερβιτόρα, μία εντυπωσιακή κοπέλα 1,80 ύψος, παράγγειλα μια BORSODI SORGYAR,μπύρα που συνοδεύεται με ανάλογο σαλάμι και την ρώτησα για το ιστορικό του μαγαζιού καθώς και για το ιδιαίτερο πράσινο ντιζάιν .
Η Εύα(δεν ήταν δυνατόν να έχει άλλο όνομα!) Χόρβατ δεν είχε μάλλον πολύ δουλειά και άρχισε να μου λέει για την ιστορία του μαγαζιού το οποίο κληρονόμησε μαζί με τον άνδρας της Λάγιος από έναν έλληνα, τον Ιωάννη Μπέλτσο...
Ο Ιωάννης Μπέλτσος γεννημένος στο Αμύνταιο Φλωρίνης ήταν φοιτητής στο πολυτεχνείο Αθηνών το 1940 όταν είδε τον τελικό κυπέλου Ελλάδας ,ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ-ΑΡΗΣ 3-1και γοητεύτηκε με την ομάδα του Μπαλτάση του Τριανταφύλλου ,του Μηγάκη παρόλο που και ο Άρης του Αμπαχαμιάν και του Σταυράμπεη ήταν αξιέπαινη ομάδα.
Στον πόλεμο στην Αλβανία κατατάχτηκε εθελοντής και σαν έφεδρος υπολοχαγός σήκωσε την ελληνική σημαία στο Βεράτιο,50 χλμ πιο πάνω από την Κορυτσά.
Με την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς συνέχισε την αντίσταση στο φημισμένο τάγμα του καπετάν Γιαννούλη και στην συνέχεια στον εμφύλιο ήταν στον ΔΣΕ στην 10η μεραρχία του καπετάν Υψηλάντη.
Το αξιόμαχο της δράσης του τον έκανε ξακουστό στις τάξεις του δημοκρατικού στρατού και ο Ζαχαριάδης του είχε μηνύσει ότι θέλει να τον συναντήσει ενώ ο αντίπαλος στρατός του στρατηγού Τσακαλώτου τον είχε επικηρύξει.
Μία διαφωνία όμως με τον Γούσια και τον Βλαντά τον έκανε να μην ακολουθήσει μετά την ήττα το 1949 τους συντρόφους του στην Τασκένδη αλλά να βρεθεί στο ελληνικό χωριό της Ουγγαρίας ‘’Νίκος Μπελογιάννης’’.
συνεχίζεται....
