Λάβαμε από τον φίλο κουβανέζο το παρακάτω άρθρο και το δημοσιεύουμε.
Καλές οι δοξασίες για μπαλάρα, φοβερό παιχνίδι, τέλεια ομάδα κλπ. αλλά το χθεσινοβραδινό Αρσεναλ – Μπαρτσελόνα 2-2 προβλήθηκε πολύ, ειδικά στον σημερινό Τύπο, ως διαφήμιση του ποδοσφαίρου. Ας πούμε ότι ήταν. Οι δύο προπονητές τι λένε άραγε;
Η Μπαρτσελόνα έχει κάνει ένα τέλειο πρώτο 15λεπτο, ένα εξαιρετικό ημίωρο, ένα δεύτερο μέτριο 15λεπτο στο ξεκίνημα της επανάληψης και ένα άθλιο τελευταίο ημίωρο στο Λονδίνο, κυρίως λόγω λαθών του Πεπ Γουαρδιόλα.
Το ποδόσφαιρο του 2010 όταν εργάζεται κάποιος σε ομάδες με παίκτες τέτοιας ποιότητας, όπως η Μπαρτσελόνα, δεν θέλει προπονητές αλλά μάνατζερ-διαχειριστές. Στον ρόλο του διαχειριστή ο Γουαρδιόλα έχει πάρει άριστα ως τώρα αλλά ενίοτε φέρει ευθύνες, όπως στο «Εϊμιρατς» όπου ανάθεμα κι αν πήρε πρέφα πως ο Βενγκέρ άλλαξε διάταξη τρεις φορές κατά τη διάρκεια του ματς.
Ξεκίνησε με 4-3-3, όπως πάντα, ο Αρσάβιν κουτσάθηκε κι έριξε τον Εμπουέ τρέμοντας βλέποντας την Μπάρτσα να… κεντάει στο ξεκίνημα αλλά έκανε κι αυτός λάθος (φοβούμενος), διορθώνοντάς το με τον Ντενίλσον που μπήκε στο ματς όταν κουτσάθηκε και ο Γκαλάς.
Δεν έπαιξε 4-3-3 όμως. Αφησε μόνο μπροστά τον Μπέντνερ και έβαλε τρεις και τέσσερις all around πίσω του, ακριβώς για να πιέσει τα άκρα της Μπαρτσελόνα που είναι το αδύνατο σημείο της αμυντικά. Το 0-2 στο 60’ δείχνει να τελειώνει ένα ματς, πείθεται και ο Γουαρδιόλα αλλά ανάθεμα κι αν είδε ποτέ τον Γουόλκοτ να μπαίνει αντί του Σανιά, με την Αρσεναλ να επιτίθεται ακόμη και με έξι παίκτες πλέον.
Ηταν απολύτως αναμενόμενη η ανατροπή, με τον Γουαρδιόλα να ρίχνει μέσα τον Ανρί αντί του Ιμπρα… γιατί; Για να κρατήσει μπάλα; Γελάει ο κόσμος.
Η Μπάρτσα έδωσε τον 47ο αγώνα στη σεζόν και η Αρσεναλ τον 48ο, νούμερο τεράστιο ειδικά όταν επίκειται Παγκόσμιο Κύπελλο το καλοκαίρι. Πιθανότητα η Μπαρτσελόνα θα προκριθεί, παρά την απουσία των Πουγιόλ και Πικέ από τη ρεβάνς και παρά το τρίτο σερί κακό ματς που έκανε ο Μέσι. Θα προκριθεί επειδή παίκτης με τις δυνατότητες του Ιμπραΐμοβιτς (ειδικά με τη σωματοδομή του) δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο και η νεανική άμυνα των Αγγλων ίσως μπλοκάρει ξανά τον Μέσι αλλά θα έχει πάλι προβλήματα με τον Σουηδό.
Για τη Ιντερ – ΤΣΣΚΑ Μόσχας δεν έχω άποψη, αναλώθηκα στο να βλέπω μόνο το ένα ματς. Περίμενα πάντως χαμηλό σκορ, μην σας πω και ένα στεγνό 0-0, προφανώς είναι μια ομάδα που προετοιμάζεται από τώρα για τον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα χωρίς να σκέφτεται είτε τη ρεβάνς στη Ρωσία είτε τη Serie A.
Ενα 24ωρο νωρίτερα, είδαμε στο Μόναχο μια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να κάνει συντήρηση δυνάμεων ενόψει Τσέλσι (!) σε όλο το δεύτερο ημίχρονο και να τιμωρείται στο τέλος με το γκολ του Ολιτς. Μια Γιουνάιτεντ άκρως προβλέψιμη αναφορικά με το σύστημα και τη διάταξή της αλλά απρόβλεπτη στις αντιδράσεις που απαιτεί κάθε ματς. Αν, επί παραδείγματι, δεν είχε σκοράρει ο Ρούνεϊ από το 2’, ίσως το παιχνίδι είχε διαφορετική τροπή.
Με τον Κλόζε στον πάγκο ο Λουίς Φαν Χάαλ απαρνήθηκε το 4-4-2 που αναμενόταν, απαρνήθηκε ακόμη και το 4-3-3 που του αρέσει αλλά δεν… τράβηξε ποτέ στη Βαυαρία. Επαιξε με τον Ολιτς μπροστά, έναν κόφτη (Φαν Μπόμελ), τον Αλτιντοπ δεξιά και τον Ριμπερί αριστερά αλλά να συγκλίνουν συχνά προς την πλάτη των Σκόουλς και Κάρικ, συν τους Πράνιτς και Μίλερ με σαφή εντολή να ανοίξουν την άμυνα της Γιουνάιτεντ βοηθώντας τους Αλτιντοπ, Ριμπερί στα άκρα και να φέρουν σε δύσκολη θέση τους Νέβιλ και Εβρα.
Ωραίο το πλάνο αλλά σε 2 λεπτά (με το γκολ του Ρούνεϊ) είχε καταρρεύσει! Κι όμως ο εγωιστής Φαν Χάαλ επέμεινε, αν και το ημίχρονο έπρεπε να έχει λήξει 0-3, η πρώτη του αλλαγή είναι στο 73’ με τον Γκόμεζ αντί του Μίλερ ακριβώς επειδή τρία λεπτά νωρίτερα ο Φέργκιουσον έχει κάνει το λάθος που περίμενε καρτερικά ο Ολλανδός: εξω ο Καρικ και ο Παρκ, μέσα οι Μπερμπάτοφ και Βαλένσια, καμία ισορροπία στη Γιουνάιτεντ που πίστεψε ότι με την είσοδο του Βούλγαρο θα έβρισκε, στο… χαλαρό, ένα δεύτερο γκολ από καμιά σέντρα.
Δεν είναι τυχαίο πως το 2-1 ήρθε επειδή ουδείς αμυντικός της Γιουνάιτεντ πρόσεχε τον Ολιτς, περισσότερο είχαν φοβηθεί τον Γκόμεζ και τον Κλόζε, που είχε μπει στο 86’. Ρουά ματ στον κυρ-Αλέκο, αλλά προφανώς η Γιουνάιτεντ είναι ικανή να βάλει 4 στην Μπάγερν στη ρεβάνς, όπως έκανε και με τη Μίλαν.
Χωρίς να έχω ξεγράψει την Μπορντό, όποια κι αν αντιμετωπίσει η Γιουνάιτεντ στους «4» θα έχει πιο εύκολο έργο, άρα μια θέση στον τελικό δείχνει «κλεισμένη». Αν ο άλλος ημιτελικός είναι Μπάρτσα-Ιντερ, ήτοι Γουαρδιόλα εναντίον Μουρίνιο, κάτι μου λέει πως πάμε για αγγλοϊταλικό τελικό.
ΥΓ. Διαφορές και ομοιότητες του θανάτου ενός 15χρονου Ελληνα από αστυνομικό με τον θάνατο ενός 15χρονου Αφγανου. Εκαψε κανείς την Αθήνα για να διαμαρτυρηθεί κατά της τρομοκρατίας;
ΥΓ1. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους. Βγείτε, πιείτε, μεθύστε, πηδήξτε, η ζωή είναι μικρή.
Η Μπαρτσελόνα έχει κάνει ένα τέλειο πρώτο 15λεπτο, ένα εξαιρετικό ημίωρο, ένα δεύτερο μέτριο 15λεπτο στο ξεκίνημα της επανάληψης και ένα άθλιο τελευταίο ημίωρο στο Λονδίνο, κυρίως λόγω λαθών του Πεπ Γουαρδιόλα.
Το ποδόσφαιρο του 2010 όταν εργάζεται κάποιος σε ομάδες με παίκτες τέτοιας ποιότητας, όπως η Μπαρτσελόνα, δεν θέλει προπονητές αλλά μάνατζερ-διαχειριστές. Στον ρόλο του διαχειριστή ο Γουαρδιόλα έχει πάρει άριστα ως τώρα αλλά ενίοτε φέρει ευθύνες, όπως στο «Εϊμιρατς» όπου ανάθεμα κι αν πήρε πρέφα πως ο Βενγκέρ άλλαξε διάταξη τρεις φορές κατά τη διάρκεια του ματς.
Ξεκίνησε με 4-3-3, όπως πάντα, ο Αρσάβιν κουτσάθηκε κι έριξε τον Εμπουέ τρέμοντας βλέποντας την Μπάρτσα να… κεντάει στο ξεκίνημα αλλά έκανε κι αυτός λάθος (φοβούμενος), διορθώνοντάς το με τον Ντενίλσον που μπήκε στο ματς όταν κουτσάθηκε και ο Γκαλάς.
Δεν έπαιξε 4-3-3 όμως. Αφησε μόνο μπροστά τον Μπέντνερ και έβαλε τρεις και τέσσερις all around πίσω του, ακριβώς για να πιέσει τα άκρα της Μπαρτσελόνα που είναι το αδύνατο σημείο της αμυντικά. Το 0-2 στο 60’ δείχνει να τελειώνει ένα ματς, πείθεται και ο Γουαρδιόλα αλλά ανάθεμα κι αν είδε ποτέ τον Γουόλκοτ να μπαίνει αντί του Σανιά, με την Αρσεναλ να επιτίθεται ακόμη και με έξι παίκτες πλέον.
Ηταν απολύτως αναμενόμενη η ανατροπή, με τον Γουαρδιόλα να ρίχνει μέσα τον Ανρί αντί του Ιμπρα… γιατί; Για να κρατήσει μπάλα; Γελάει ο κόσμος.
Η Μπάρτσα έδωσε τον 47ο αγώνα στη σεζόν και η Αρσεναλ τον 48ο, νούμερο τεράστιο ειδικά όταν επίκειται Παγκόσμιο Κύπελλο το καλοκαίρι. Πιθανότητα η Μπαρτσελόνα θα προκριθεί, παρά την απουσία των Πουγιόλ και Πικέ από τη ρεβάνς και παρά το τρίτο σερί κακό ματς που έκανε ο Μέσι. Θα προκριθεί επειδή παίκτης με τις δυνατότητες του Ιμπραΐμοβιτς (ειδικά με τη σωματοδομή του) δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο και η νεανική άμυνα των Αγγλων ίσως μπλοκάρει ξανά τον Μέσι αλλά θα έχει πάλι προβλήματα με τον Σουηδό.
Για τη Ιντερ – ΤΣΣΚΑ Μόσχας δεν έχω άποψη, αναλώθηκα στο να βλέπω μόνο το ένα ματς. Περίμενα πάντως χαμηλό σκορ, μην σας πω και ένα στεγνό 0-0, προφανώς είναι μια ομάδα που προετοιμάζεται από τώρα για τον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα χωρίς να σκέφτεται είτε τη ρεβάνς στη Ρωσία είτε τη Serie A.
Ενα 24ωρο νωρίτερα, είδαμε στο Μόναχο μια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να κάνει συντήρηση δυνάμεων ενόψει Τσέλσι (!) σε όλο το δεύτερο ημίχρονο και να τιμωρείται στο τέλος με το γκολ του Ολιτς. Μια Γιουνάιτεντ άκρως προβλέψιμη αναφορικά με το σύστημα και τη διάταξή της αλλά απρόβλεπτη στις αντιδράσεις που απαιτεί κάθε ματς. Αν, επί παραδείγματι, δεν είχε σκοράρει ο Ρούνεϊ από το 2’, ίσως το παιχνίδι είχε διαφορετική τροπή.
Με τον Κλόζε στον πάγκο ο Λουίς Φαν Χάαλ απαρνήθηκε το 4-4-2 που αναμενόταν, απαρνήθηκε ακόμη και το 4-3-3 που του αρέσει αλλά δεν… τράβηξε ποτέ στη Βαυαρία. Επαιξε με τον Ολιτς μπροστά, έναν κόφτη (Φαν Μπόμελ), τον Αλτιντοπ δεξιά και τον Ριμπερί αριστερά αλλά να συγκλίνουν συχνά προς την πλάτη των Σκόουλς και Κάρικ, συν τους Πράνιτς και Μίλερ με σαφή εντολή να ανοίξουν την άμυνα της Γιουνάιτεντ βοηθώντας τους Αλτιντοπ, Ριμπερί στα άκρα και να φέρουν σε δύσκολη θέση τους Νέβιλ και Εβρα.
Ωραίο το πλάνο αλλά σε 2 λεπτά (με το γκολ του Ρούνεϊ) είχε καταρρεύσει! Κι όμως ο εγωιστής Φαν Χάαλ επέμεινε, αν και το ημίχρονο έπρεπε να έχει λήξει 0-3, η πρώτη του αλλαγή είναι στο 73’ με τον Γκόμεζ αντί του Μίλερ ακριβώς επειδή τρία λεπτά νωρίτερα ο Φέργκιουσον έχει κάνει το λάθος που περίμενε καρτερικά ο Ολλανδός: εξω ο Καρικ και ο Παρκ, μέσα οι Μπερμπάτοφ και Βαλένσια, καμία ισορροπία στη Γιουνάιτεντ που πίστεψε ότι με την είσοδο του Βούλγαρο θα έβρισκε, στο… χαλαρό, ένα δεύτερο γκολ από καμιά σέντρα.
Δεν είναι τυχαίο πως το 2-1 ήρθε επειδή ουδείς αμυντικός της Γιουνάιτεντ πρόσεχε τον Ολιτς, περισσότερο είχαν φοβηθεί τον Γκόμεζ και τον Κλόζε, που είχε μπει στο 86’. Ρουά ματ στον κυρ-Αλέκο, αλλά προφανώς η Γιουνάιτεντ είναι ικανή να βάλει 4 στην Μπάγερν στη ρεβάνς, όπως έκανε και με τη Μίλαν.
Χωρίς να έχω ξεγράψει την Μπορντό, όποια κι αν αντιμετωπίσει η Γιουνάιτεντ στους «4» θα έχει πιο εύκολο έργο, άρα μια θέση στον τελικό δείχνει «κλεισμένη». Αν ο άλλος ημιτελικός είναι Μπάρτσα-Ιντερ, ήτοι Γουαρδιόλα εναντίον Μουρίνιο, κάτι μου λέει πως πάμε για αγγλοϊταλικό τελικό.
ΥΓ. Διαφορές και ομοιότητες του θανάτου ενός 15χρονου Ελληνα από αστυνομικό με τον θάνατο ενός 15χρονου Αφγανου. Εκαψε κανείς την Αθήνα για να διαμαρτυρηθεί κατά της τρομοκρατίας;
ΥΓ1. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους. Βγείτε, πιείτε, μεθύστε, πηδήξτε, η ζωή είναι μικρή.
