Εργοτέλης - ΠΑΟΚ 2-1 για τη 2η αγωνιστική της Σούπερ Λιγκ 2011-2012
Δυο μέρες μετά το παιχνίδι ομολογώ ότι ακόμα δεν έχω καταλάβει πως το χάσαμε. Είναι φορές που χάνεις παιχνίδια και γίνεσαι έξω φρενών με την απόδοση της ομάδας σου, αλλά το να χάνεις και να μη ξέρεις πως έγινε δεν συμβαίνει συχνά.
Δεν θα πω ότι παίξαμε καταπληκτικά κι η πόρνη μπάλα μας τιμώρησε. Σίγουρα η εικόνα μας δεν ήταν αυτή που έπρεπε, αλλά δεν νομίζω κιόλας ότι ο Εργοτέλης άξιζε τη νίκη περισσότερο από εμάς.
Στο πρώτο μέρος κάναμε κάποιες μεγάλες ευκαιρίες που θα έπρεπε να μας βάλουν μπροστά στο σκορ, αλλά λίγο η αστοχία λίγο ο τερματοφύλακας του αντίπαλου μας στέρησαν το γκολ. Στο δεύτερο ημίχρονο είχαμε τη φάση κλειδί στο 55'. Ο Αρίας αποφάσισε ότι το παιχνίδι μπορεί να συνεχιστεί χωρίς εκείνον και με ένα βλακώδες φάουλ στο χώρο του κέντρου πήρε τη δεύτερη κίτρινη. Και την πρώτη κάρτα την είχε πάρει εξίσου βλακωδώς και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει. Κάπου εκεί ο Εργοτέλης πήρε τα ηνία του αγώνα, έκανε 2-3 πολύ καλές ευκαιρίες αλλά δεν μπόρεσε να τις αξιοποιήσει. Προσωπικά εκεί πίστεψα ότι το παιχνίδι θα γύρει υπέρ του, αλλά οι αλλαγές του Μπόλονι φέραν και πάλι τον ΠΑΟΚ στο προσκήνιο.
Με πολύ ωραίο στημένο και κεφαλιά του Μπαλάφα μπήκαμε μπροστά στο σκορ και κάπου εκεί πίστεψα ότι το παιχνίδι δεν χάνεται με τίποτα. Το κακό είναι ότι κλειστήκαμε πολύ πίσω (εν μέρει δικαιολογημένα, αφού κερδίζαμε και παίζαμε με παίκτη λιγότερο) και δώσαμε τη δυνατότητα στον Εργοτέλη να μας πιέσει και να κάνει φάσεις. Σε δυο απανωτές φάσεις φάγαμε δυο γκολ και το παραμύθι έλαβε τέλος. Δεν είχαμε πλέον ούτε το χρόνο ούτε τη δυνατότητα να κάνουμε κάτι. Το ότι το 1-1 έγινε με φάουλ που δεν υπήρχε, είναι ένα θέμα, αλλά θα ήταν λάθος να σταθούμε εκεί. Σε κάθε περίπτωση όμως εγώ καταγράφω ότι στην 1η αγωνιστική είχαμε καθαρό γκολ μας που ακυρώθηκε και στη 2η φάουλ-μαϊμού που οδήγησε σε γκολ...
Το παιχνίδι χάθηκε μάλλον επειδή δεν δείξαμε την απαραίτητη σοβαρότητα και συγκέντρωση στα τελευταία λεπτά. Κάποιοι παίκτες δεν είχαν συγκέντρωση σε όλο τον αγώνα (π.χ. Αρίας) και κάποιοι άλλοι ήταν τελείως απόντες (π.χ. Σάλπι-Ίβιτς-Βιεϊρίνια-Γεωργιάδης). Δεν είναι τυχαίο ότι φάνηκε ελάχιστα το ότι παίζαμε με 10 παίκτες...
Συμπερασματικά χάσαμε ένα παιχνίδι που μέχρι το 85' ελέγχαμε 100% και θα έπρεπε να είχαμε πάρει, όχι τόσο γιατί παίξαμε μπαλάρα, αλλά γιατί έχουμε και πιο καλή και πιο έμπειρη ομάδα. Τέτοιες ήττες πονάνε πιο πολύ από ήττες που η ομάδα είναι χειρότερη από τον αντίπαλο.
