- ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΓΝΩΜΗ

ης Κυριακής τα είδωλα»

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος είναι ένας τυχερός άνθρωπος. Το λέει ο ίδιος στο τελευταίο του βιβλίο «Της Κυριακής τα είδωλα», το οποίο αποτελεί «μια βουτιά στον ωκεανό των αναμνήσεων για πρόσωπα και ομάδες που ξεχώρισαν στον τόπο μας».
Ότι αγαπάει κανείς και μπορεί να το πλησιάσει είναι τύχη, ότι βίωσε και δεν το ξέχασε είναι περιουσία.
Ας μου επιτραπεί, όμως, να πω όμως ότι ο Χρήστος που εγώ γνωρίζω δεν είναι μόνο τυχερός. Είναι και κατακτητής. Κατάφερε αυτό που αγάπησε πραγματικά, το ποδόσφαιρο και τη δουλειά του, να το ζήσει, να γευτεί εμπειρίες, να ακούσει, να καταγράψει στη μνήμη ιστορίες και τελικά να μπορέσει σήμερα να τις αφηγηθεί.
Αυτό δεν συμβαίνει από τύχη.
Πριν από ένα 24ωρο πήρα στα χέρια μου το νέο του βιβλίο του- τρίτο στη σειρά- και. βυθίστηκα στον ωκεανό των ιστοριών του. Πήγα πίσω, αναπόλησα, έμαθα, κατάλαβα.
Μέσα στις 302 σελίδες του, ζωντάνεψαν εικόνες από γεγονότα που είχα δει με τα μάτια μου μικρότερος και ιστορίες που είχα ακούσει από παλαιότερους.
Μεγάλωσα κι εγώ με μια μπάλα στα πόδια και τα δικά μου είδωλα της εποχής, δεν ήταν τραγουδιστές και ηθοποιοί, αλλά ποδοσφαιριστές.
Περιστατικά που συνέβαιναν στα τιμημένα γήπεδα και με την στρογγυλή. θεά να είναι πρωταγωνίστρια των Κυριακάτικων μεσημεριών, μου θύμισε ο Χρήστος.
Αλλά με ταξίδεψε και στο παρελθόν, σε ότι δεν είχα την τύχη να ζήσω. Ποδοσφαιριστές με κλάση, παίκτες με υπεράνθρωπα – για τα παιδικά μου μάτια – χαρακτηριστικά, άνθρωποι με αξίες και μέτρο.
Όλα τα είδωλα μου πλέον τα έχω στα χέρια μου, για την ακρίβεια στην βιβλιοθήκη μου, κι αυτό οφείλεται στον Σωτηρακόπουλο που αποφάσισε να μας φρεσκάρει την μνήμη. Ειδικότητά του άλλωστε.
Ομολογώ ότι δεν ξεκίνησα από την αρχή το διάβασμα αφού αδημονούσα να πάω κατευθείαν στο κεφάλαιο του Ηλυσιακού και το απίστευτο ρεκόρ της μεγάλης μου αγάπης! Βλέπετε όταν μεγαλώνεις σε μια γειτονιά όπως τα Ιλίσια που ζει και αναπνέει για μια ομάδα, όταν έχεις φορέσει και ιδρώσει την φανέλα με το «Η» στο στήθος τότε οι δεσμοί είναι εξαιρετικά δυνατοί.
Διάβασα για το επίτευγμα του Ηλυσιακού να μην δεχθεί γκολ σε 18 παιχνίδια και είδα φωτογραφίες της εποχής με ανθρώπους που με μεγάλωσαν και που με δίδαξαν ποδόσφαιρο, όπως ο Θόδωρος Κυριακού, ο αείμνηστος Μίμης Δρόσος, ο Ηλίας Σουρβίνος κ.α.
Αμέσως μετά έμαθα για τα κατορθώματα του Πανσεραϊκού και του Πας Γιάννινα ενώ είδα την φωτογραφία του μεγάλου Φράντισεκ Φάντροκ που άλλαξε κατά πολλούς την ιστορία της ΑΕΚ και του Ελληνικού ποδοσφαίρου!
Συνεχίζοντας την περιήγηση μου στο βιβλίο έφτασα και στους δικούς μου ήρωες, αυτούς που πρόλαβα να δω και να μαγευτώ από τα κατορθώματα τους.
Ο Βασίλης Χατζηπαναγής ήταν ένας από αυτούς και ο τίτλος του Χρήστου «δεν τον γέννησε μάνα άλλα μπάλα..» στο κεφάλαιο που μιλάει για τον Βάσια αποτυπώνει το μεγαλείο αυτού του μάγου.
Έκανα μια νοερή βόλτα μέχρι τον κάμπο της Λάρισας και θυμήθηκα όσα νεαρός τότε έβλεπα μέσα από την τηλεόραση για την αρμάδα του Γιάτσεκ Γκμόχ που είχε για πρώτα βιολιά τον Καραπιάλη, τον Βαλαώρα, τον Μητσιμπόνα…
Θυμήθηκα την τρελή πορεία του Αθηναϊκού στην Ευρώπη που από το θέατρο των βράχων στον Βύρωνα, έφτασε στο θέατρο των ονείρων το θρυλικό «Ολντ Τράφορντ».
Κλείνοντας μου έμεινε μια πικρία ξεφυλλίζοντας το κεφάλαιο για τον Γιώργο Σιδέρη. Ότι κι αν διαβάσεις γι αυτόν, ότι κι αν σου εξιστορήσουν οι παλιοί, αν δεν τον έχεις δει ζωντανά δεν ξέρεις τίποτα. Απόλυτα εύστοχος ο τίτλος του συγγραφέα στο κεφάλαιο του μεγάλου αυτού στράικερ «Έχω να λέω πως τον είδα έστω και μια φορά..»
Εγώ δυστυχώς καμία…