ΜΙΑ ΖΩΗ ΙΤΑΛΙΑ
Στο επόμενο Μουντιάλ συνέχιζα να
θαυμάζω την Ολλανδία για το ότι έπαιζε πολύ ωραίο ποδόσφαιρό και δεν ήταν ομάδα
που την «έσπρωχναν» οι εφημερίδες της εποχής. Ο φίλος μου ο Δημήτρης υποστήριζε
την Ιταλία και θυμάμαι το συγκλονιστικό ματς Ολλανδία – Ιταλία 2-1, που ήταν
και το καθοριστικό για να αρχίσω να βλέπω με συμπάθεια την Ιταλία.
Παρόλο που η Ολλανδία «μου» είχε
κερδίσει, ο Δημήτρης με έπεισε ότι η Ιταλία ήταν, αν όχι καλύτερη, τουλάχιστον
ισάξια. Εξάλλου η Ιταλία ήταν η μόνη ομάδα που είχε κερδίσει – νωρίτερα στο
τουρνουά, την Αργεντινή. Εννοείται πως στον τελικό του 1978 είχα υποστηρίξει
Ολλανδία αλλά η κουβέντα με τον φίλο μου είχε αλλάξει την οπτική μου. Για
πάντα, όπως έμελλε να αποδειχθεί στη συνέχεια.
Μουντιάλ του 1982. Καλοκαίρι. Ο φίλος
μου ο Δημήτρης έχει «φύγει» σε αυτοκινητιστικό ατύχημα τον Μάρτιο. Στη μνήμη του
έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου να υποστηρίζω την Ιταλία του. Την Ιταλία
«μας».
Πώς να ξεχάσω το συγκλονιστικό ματς με
την Βραζιλία (3-2 με χατ τρικ του Paolo Rossi).
Μόνο η Ιταλία μπορούσε να το καταφέρει,
να κερδίσει εκείνη την Βραζιλία, του Σώκρατες, του Ζίκο, του Φαλκάο. ΜΟΝΟ Η
ΙΤΑΛΙΑ. Νίκη με την Αργεντινή και πανηγύρια στο Jolly Club (που συχνάζαμε τότε)
νίκη με την Βραζιλία, νίκη με την
Πολωνία (ομαδάρα τότε) στον ημιτελικό http://www.youtube.com/watch?v=BS_WMXwrQHY
και διασυρμός της μισητής Γερμανίας
στον τελικό.
Τι χαρά! Τι έξαλλα πανηγύρια! Ούτε
θυμάμαι πως έφτασα από το καφενείο του χωριού (όπου και η «κερκίδα») στο σπίτι
μου, εκείνο το μαγικό καλοκαιρινό βραδάκι του Ιουλίου του 1982! Το υπέροχο
ταξίδι στον κόσμο των έντονων συγκινήσεων με την Ιταλία μου είχε πλέον
ξεκινήσει!
Μουντιάλ 1986 στο Μεξικό. Εν αναμονή
της κατάταξης στον στρατό τον ερχόμενο Αύγουστο. Τελευταίο καλοκαίρι σαν
πολίτης, Ετοιμος να ρουφήξω κάθε μαγική στιγμή του τουρνουά. Ετοιμος να πανηγυρίσω
ξανά για την Ιταλία. Βράδια στην Φωκίωνος Νέγρη, παρέα στη Φαίδρα, στον Μίμη
τον Σπεσιαλίστα, στο Νάπολι. Ισοπαλία με την Βουλγαρία. Ο κόσμος να
χλευάζει την Ιταλία (παγκόσμια πρωταθλήτρια γαρ…) για την μέτρια απόδοση, εγώ
μέσα μου να λέω «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, έτσι ξεκινήσαμε και στο
προηγούμενο Μουντιάλ και τελικά το πήραμε». Όμως δεν έμελλε να συμβεί. Η Γαλλία
(ανέκαθεν αντιπαθητική, από τότε ακόμα περισσότερο…) μας κέρδισε με 2-0.
Καθαρά. Στα ίσια. Σκυμμένο κεφάλι. Αποδοχή της μοίρας. Και η ήττα μέσα στο
παιχνίδι είναι. Τουλάχιστον το πήρε η Αργεντινή του μάγου και όχι η μισητή
Γερμανία. Κάτι είναι κι αυτό. Τώρα μπορώ να πάω να παρουσιαστώ στην Πάτρα
σχετικά ανακουφισμένος…
Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία. Ούτε μια
φορά δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν θα το σηκώσουμε… Μέσα στην «πατρίδα
μας», με τους τιφόζι να δημιουργούν απίθανη ατμόσφαιρα, φαινόταν αδιανόητο να
μην βάλουμε και 4ο αστέρι στη φανέλα. Καθημερινή ενημέρωση από την Gazzetta dello Sport, σαφάρι για να βρω το φύλλο της
προηγούμενης ημέρας, νίκη με την Αυστρία, νίκη με τις ΗΠΑ, νίκη με την
Τσεχοσλοβακία (όλες εύκολες), στη συνέχεια παίζουμε διαρκώς στη Ρώμη, μπροστά
στο φανατικό κοινό των τιφόζι της πρωτεύουσας, η Gazzetta διαρκώς με επικά πρωτοσέλιδα!
Ημιτελικός με την Αργεντινή στη Νάπολι.
Θα το ξεπεράσουμε κι αυτό και μετά τελικό. Η μοίρα όμως τα είχε σχεδιάσει
αλλιώς. Κυριαρχούμε στο ματς αλλά η μπάλα δεν μπαίνει… Ο «Toto» (Schillaci) δεν είναι σε φόρμα σήμερα… Παρ’ όλα
αυτά προηγούμαστε. Μέχρι το 83’.
7 λεπτά από τον τελικό που θα γίνει στη Ρώμη. Και τότε έρχεται η τραγωδία…
Γίνεται η ισοφάριση. 1-1 με κεφαλιά. Παγωμάρα. Η «κερκίδα» μας στη βεράντα του
πατρικού μου παγώνει. Εξι άτομα βουβά περιμένουμε το θαύμα που θα μας δώσει τη
νίκη. Δεν έρχεται όμως. Πέναλτυ. Αργός θάνατος… Και τελικά η Αργεντινή
προκρίνεται…
Η Ιταλία είναι στον μικρό τελικό χωρίς
ούτε μια ήττα στο τουρνουά. Ούτε μία. Με μια ισοπαλία στο 83’. Η Παυλίνα κλαίει με
λυγμούς. Η Θέκλα προσπαθεί να μας παρηγορήσει. Ο Γιώργος καθισμένος σε μια
καρέκλα να μην το πιστεύει. Εγώ να κοιτάζω τον ουρανό με άδειο βλέμμα. Είναι
ποτέ δυνατόν? Η Ιταλία να μην παίξει στον τελικό στην Ρώμη?
Την επόμενη ημέρα διαβάζω την Gazzetta dello Sport και βλέπω την συγκλονιστικότερη
διαφήμιση που έχω δει ποτέ. Ολοσέλιδη καταχώρηση της Kodak σε γκρίζο φόντο και κάτω δεξιά έγραφε
«Senza l’ azzurro é tutto piu grigio»…
Στον μικρό τελικό κερδίσαμε την Αγγλία
3-1 εύκολα. Αφού είμαστε ομαδάρα, πώς να το κάνουμε. Γιατί όμως ρε γαμώτο να
μας γυρίσει η τύχη την πλάτη στον πιο κρίσιμο αγώνα? Γιατί?
ΗΠΑ 1994. Από τα πιο έντονα καλοκαίρια
μου. Η καρδιά μου μοιρασμένη στην Ιταλία και στην Κατερίνα. Την είχα γνωρίσει
ένα ζεστό βραδάκι του Ιουνίου στην παραλιακή, ζούσε στο Βέλγιο. Μιλούσαμε στο
τηλέφωνο, κανονίζαμε τις διακοπές μας και μόλις κλείναμε έτρεχα να δω την
Ιταλία μου. Ηττα από την Ιρλανδία, είμαστε με τον ξάδερφό μου σε μια καφετέρια
στο Καλαμάκι. Μόνο οι δυό μας υποστηρίζαμε Ιταλία. Ολοι οι άλλοι θαμώνες
πανηγύριζαν την ήττα της Ιταλίας (περισσότερο από τη νίκη της Ιρλανδίας). Πρώτη
φορά αναρωτήθηκα γιατί ο κόσμος μισεί την Ιταλία τόσο πολύ? Φταίει η προπαγάνδα
για την Βραζιλία την (δήθεν) «υπερομάδα»? Μήπως μας φοβούνται τόσο πολύ τελικά?
Μήπως ζηλεύουν?
Το άστρο του υπερπαίκτη Roberto Baggio λάμπει στα γήπεδα της Αμερικής. Μόνος
του οδηγεί την «γαλάζια ομάδα» από επιτυχία σε επιτυχία. Μόνος του στην
κυριολεξία! Ο Αρχηγός είναι αυτός, όχι ο Baresi.
Ματσάρα με τη Νιγηρία! Το «γυρίζει» ο Robby μόνος του! Επική νίκη! Επική πρόκριση!
Ηδονή! Συναίσθημα απέραντης ευτυχίας! Ναι ρε, μόνο εμείς! Όπως τότε με τη
Βραζιλία το 1982! Εχει φτάσει αργά τη νύχτα και φωνάζω μόνος μου στο σπίτι της
γιαγιάς μου που το βλέπω. Ο γατούλης μου πετάγεται από τον ύπνο του…
Στη συνέχεια οι δύο αγώνες
(προημιτελικά και ημιτελικά) φαντάζουν παιχνιδάκι! Ισπανία και Βουλγαρία είναι
αδύνατον να ανακόψουν την πορεία αυτής της Ιταλίας και αυτού του Βaggio… Ομορφα απογεύματα στο σπίτι του
Γιώργου με πανηγύρια για τις δύο νίκες και… ΤΕΛΙΚΟΣ ΜΕ ΤΗ ΒΡΑΖΙΛΙΑ!
Αιώνιος αντίπαλος, μισητός εχθρός,
αγωνία στο κατακόρυφο. Αδύνατον να τον δω μόνος μου. «Κερκίδα» με τον
«ομοϊδεάτη» ξάδερφό μου στο σπίτι του. Μπύρες και τσιγάρα, αγωνία, βουβαμάρα.
Μέτριο παιχνίδι αλλά η ένταση «χτυπάει κόκκινο»! Ισοπαλία στο 90λεπτο.
Παράταση. Ιδιο μοτίβο. Ευκαιρία στο 113’. Αχ και να ‘μπαινε να στέλναμε τα
βραζιλιανάκια για τσάι… Τέλος της παράτασης. Πέναλτυ. Εστω κι έτσι. Λες να
επαναληφθεί η κατάρα του 1990? Μπα, θα το πάρει ο Roberto. Δεν μπορεί. Του το χρωστάει η τύχη.
Όπως και με την Αργεντινή του Μαραντόνα το 1986, έτσι και με την Ιταλία του Βaggio… Αγωνία. Θρίλερ! Χαμένο πέναλτυ του Baggio… Το κύπελλο στους τρισκατάρατους.
Βουρκώνω. Αδειο βλέμμα. Ξανά. Ξανά αυτή η πικρή γεύση της απογοήτευσης. Ένα
βήμα, μια ανάσα πριν το κύπελλο…
Καταραμένη ατυχία… Αγκαλιαζόμαστε
σφιχτά και κλαίμε με τον ξάδερφό μου. Δεν έπρεπε. Όχι έτσι… Γιατί τέτοια
ατυχία? Γιατί?
Γαλλία 1998. Ξανά η ατυχία
καιροφυλακτούσε. Που να το φανταστώ?
Ξεκινάει το τουρνουά. Όπως πάντα η
αισιοδοξία διάχυτη. Η Ιταλία, παγκόσμια δύναμη, θα είναι πάλι εκεί, απέναντι σε
θεούς και δαίμονες να αποδείξει την αξία της. Και εμείς, πιστοί οπαδοί της.
Πρώτη ισοπαλία στους ομίλους με τη
Χιλή, ακολουθεί η εμφατική νίκη 3-0 με το Καμερούν και η επαγγελματική νίκη με
την Αυστρία. Job done!
Πρώτη φάση νοκ άουτ με την Γαλλία. Την
μισητή Γαλλία, τη διοργανώτρια, την ομάδα του σταρ σύστεμ, άξια διάδοχο της
Βραζιλίας στο σταριλίκι… Η πιο ηλίθια διαδικασία (πέναλτυ) ξανά θα κρίνει τη
μοίρα της Ιταλίας. Της Ιταλίας που σ’ αυτό τον αγώνα έχει κατατροπώσει τους
Γάλλους αλλά η ατυχία δεν θέλει να την αφήσει να σκοράρει. Πιο «ομάδα» η Squadra Azzurra από τα Γαλλάκια αλλά… ξανά αποκλεισμός
στα πέναλτυ. Ξανά πίκρα. Ξανά άδειο βλέμμα. Ξανά «γιατί». Τουλάχιστον αυτή τη
φορά δεν μας έπαιξε τόσο «σκληρό» παιχνίδι η τύχη, να φτάσουμε στο τελικό και
να μας στερήσει αυτό που δικαιούμασταν εκεί… Αποκλειστήκαμε νωρίς.
Το υπόλοιπο Μουντιάλ κυλά αδιάφορα.
Ειλικρινά δεν με νοιάζει ποιος θα το πάρει. Αφού δεν
είμαστε «εμείς»… τι σημασία έχει?
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, Βέλγιο – Ολλανδία
2000. Η Ομάδα μου ξανά εκεί. Επική πρόκριση απέναντι στην Ολλανδία στον
ημιτελικό. Στα πέναλτυ! Να και μια φορά που μας «θέλει». Το αξίζαμε όμως. Μόνο εμείς
μπορούσαμε να προκριθούμε σ’ αυτό τον αγώνα, απέναντι σ’ αυτή την
Ολλανδία. ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ! Όπως τότε με την Βραζιλία και την Νιγηρία! ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ!
Τελικός με τους Γάλλους. «Κερκίδα» στις
Καμάρες της Σίφνου, περιμένοντας το πλοίο της επιστροφής. Τους έχουμε πατήσει.
Γκολ και 1-0! Τετ-α-τετ του Del Piero και απίστευτη χαμένη ευκαιρία (από την
πολλή σιγουριά)… Ο αγώνας φτάνει στο τέλος. Τους «παίζουμε»… 20’’ πριν το
τέλος. Ο πάγκος της Ιταλίας αγκαλιασμένος περιμένει το σφύριγμα για να εισβάλει
στον αγωνιστικό χώρο. Και τότε… η κακή μοίρα αυτής της ομάδας δεν είχε πει την
τελευταία της λέξη… Από το πουθενά 1-1. Παράταση.
Μπαίνω στο πλοίο που εν τω μεταξύ είχε
φτάσει. Από το γκαράζ μέχρι να φτάσω στο σαλόνι να βρω τηλεόραση η Γαλλία είχε
σκοράρει στην παράταση και χάρη στο «χρυσό γκολ» (τον πιο ηλίθιο κανονισμό του
παγκοσμίου ποδοσφαίρου ever…) παίρνει το κύπελλο. Απίστευτη στενοχώρια. Ολο το βράδυ δεν
μπορώ να κλείσω μάτι… Γιατί? Γιατί ΤΟΣΗ ΑΤΥΧΙΑ?
«Οσο με πληγώνεις τόσο με πωρώνεις».
Μουντιάλ 2002 στην Απω Ανατολή! Μετά το «σκληρό πρόσωπο» της τύχης που είχα
βιώσει τόσα χρόνια, ήρθε η ώρα να νιώσω και το «σκληρό πρόσωπο» της «παράγκας»
της FIFA.
«Κερκίδα» με τους συναδέλφους μου από
την ΕΑΧΑ στις ταβέρνες της Πλάκας και στο Μοναστηράκι, εύκολη νίκη με τον
Ισημερινο στην πρεμιέρα, σφαγή και ήττα από την Κροατία στη 2η αγωνιστική.
Κλήση για «Ασκηση Παρμενίων». Στον δρόμο για τη Βέροια σταματάω στον Friday’s στην Κηφισιά να δω το τελευταίο ματς
με το Μεξικό. Ματσάρα! Η ομάδα «βγάζει» ψυχή και παρά το ότι το Μεξικό
προηγήθηκε, ο «Pinturicchio» (για μας αυτός είναι ο «Pipe d’ Oro») ισοφάρισε λίγα λεπτά πριν τη λήξη!
Ολο το Friday’s στο πόδι. Τους είχα ήδη ξεσηκώσει… Πρόκριση χάρη στη νίκη
του Ισημερινού επί της Κροατίας στον άλλο αγώνα! Το ταξίδι για
τη Βέροια ούτε κατάλαβα πως έγινε!
Στο στρατόπεδο ψάχνουμε να βρούμε τρόπο
να δούμε τα ματς. Φτάνει η μέρα του νοκ άουτ αγώνα με τους Κορεάτες.
Μπουκάρουμε στη «ζούλα» σ’ ένα κτίριο που υπάρχει ένα «εντευκτήριο» για
αξιωματικούς αλλά είναι κλειστό. «Κερκίδα» με τους περισσότερους να είναι με
την Κορέα! Ο φόβος ή η προπαγάνδα που λέγαμε… Η Ιταλία παίζει καλά αλλά ο
ανεκδιήγητος Μεξικάνος διαιτητής αποβάλει τον Totti χωρίς λόγο (για δήθεν «θέατρο» σε
καθαρή ανατροπή μέσα στην περιοχή…), ακυρώνει πεντακάθαρο γκολ της Ιταλίας, ο Vieri χάνει το «άχαστο» σε κενή εστία στο
τελευταίο λεπτό και μαζί την ευκαιρία να «τιμωρήσει» τους Κορεάτες. 1-1 και
παράταση. Ο ηλίθιος κανονισμός του «χρυσού γκολ» μας ξανατιμωρεί. Γιατί
άραγε?
Την επόμενη μέρα μέχρι και οι Ελληνικές
εφημερίδες παραδέχονται την σφαγή.
Το Μουντιάλ ξαναχάνει την «αίγλη» του.
Μου είναι παντελώς αδιάφορο τι θα συμβεί στη συνέχεια. Το μόνο που θέλω είναι
να «τιμωρηθεί» η Κορέα. Όμως η FIFA αλλιώς τα είχε σχεδιάσει… Στον επόμενο γύρο σφαγιάζεται η Ισπανία
προκειμένου το «πουλέν» του Γιόζεφ Μπλάτερ να προκριθεί…
Σ’ αυτό το Μουντιάλ έπρεπε να φτάσουν
στον τελικό η Ιταλία με την Ισπανία. Οι δύο καλύτερες ομάδες. Εφτασαν τα
«αγαπημένα παιδιά» της FIFA. Η Βραζιλία και η – ανύπαρκτη – Γερμανία…
Πάμε για άλλα Ιταλία μου… Η
ζωή συνεχίζεται.
Στο Ευρωπαϊκό του 2004 στην Πορτογαλία
όλοι ασχολούνταν με την Ελλάδα, κανείς συνεπώς δεν πρόσεξε την «συμπαιγνία» των
Nordics (Σουηδία –
Δανία στημένο 2-2 για να αποκλείσουν την Ιταλία από τους ομίλους). Αποκλεισμός.
Πίκρα και οργή. Ολοι σχεδόν κατά καιρούς έχουν στήσει παιχνίδια (Αργεντινή –
Περού, Γερμανία – Αυστρία, Γαλλία – Βραζιλία κλπ. κλπ.) ΕΜΕΙΣ
ΠΟΤΕ! Γι’ αυτό είμαστε ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ!
Το επόμενο Μουντιάλ – Γερμανία 2006 –
επεφύλασσε τη δικαίωση.
Νίκες με Γκάνα και Τσεχία και η –
«κλασική» – «σφαγή» στην ισοπαλία με τις ΗΠΑ, στον όμιλο και πρόκριση.
Νίκη με πέναλτυ (που ήταν, πώς να το
κάνουμε…) με την Αυστραλία, διασυρμός της Ουκρανίας με 3-0 σε μια από τις πιο
εύκολες νίκες μας ποτέ (έκανα το Polis στην Τρίπολη «άνω κάτω»…) και στον
ημιτελικό… οι παλιοί μας «φίλοι». Απίστευτο ματς με τους διοργανωτές Γερμανούς,
φανταστική μπάλα από την Ιταλία μου (όπως μόνο αυτή ξέρει…) και επική νίκη –
πρόκριση στον τελικό! «Κερκίδα» με τον φίλο μου τον Δημήτρη στο Ναύπλιο, στο
προαύλιο του «Σχολείου» και έξαλλοι πανηγυρισμοί! ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ! Ανακούφιση!
Περηφάνια! Ευτυχία! Ηρθε η ώρα η δική μας…
Τελικός με τα Γαλλάκια. Οι
δημοσιογράφοι σε ΟΛΑ τα media μας έχουν «ζαλίσει» με τον Ζιντάν, το τελευταίο παιχνίδι της
«ένδοξης» καριέρας του Γαλλο-αλγερινού «παιχταρά», ο «επίλογος» μιας ένδοξης
καριέρας κλπ. κλπ. λες και η Γαλλία και ο Ζιντάν παίζουν χωρίς αντίπαλο. Λες
και δεν υπάρχει άλλη ομάδα στον τελικό… λες και είναι «αγώνας επίδειξης»!
Προηγούνται με πέναλτυ που το εκτελεί
με πλασεδάκι ο Ζιντάν (ο – και καλά – «άνετος»…) αλλά ο Materazzi ισοφαρίζει. Δεν παίζουμε πολύ καλά
είναι η αλήθεια. Όμως «κρατάμε»… Η επανάληψη του τελικού του Ευρωπαϊκού του
2000, με αντιστροφή ρόλων… Τώρα τις «όλο γαλάζιες» εμφανίσεις τις φοράμε εμείς
και παίζουμε χειρότερα από τους Γάλλους… η μοίρα όμως μας χρωστούσε κάτι…
1-1 ο κανονικός αγώνας, χωρίς γκολ η
παράταση και …πέναλτυ. Ο Τρεζεγκέ, αυτός που μας είχε βάλει το «χρυσό γκολ»
στον τελικό του 2000 χάνει το πέναλτυ και ο Fabio Grosso σημειώνει το νικητήριο! Θρίαμβος!
Στο Polis γίνεται χαμός! Εγώ στέκομαι ένα λεπτό
σιωπηλός και μετά ξεσπάω… Γιατί σιωπηλός? Γιατί ασυναίσθητα έφερα στη σκέψη μου
όλη την πορεία από το μακρινό 1978. Πέρασαν σαν κινηματογραφική ταινία από το
μυαλό μου όλες οι στιγμές – ευχάριστες και δυσάρεστες – που έζησα ακολουθώντας
αυτήν την ομάδα, την Ιταλία!
Είμαστε Παγκόσμιοι Πρωταθλητές! Είναι
αλήθεια, όπως γράφει και το πρωτοσέλιδο της Gazzetta την επόμενη ημέρα. Ο εφιάλτης
τελείωσε! Η Ιταλία στην κορυφή του Κόσμου!
Μακρύ ταξίδι, όπως η ίδια η ζωή. 32
χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή! Χαρές και λύπες, ξέφρενοι πανηγυρισμοί και βουρκωμένα
μάτια, υπερηφάνεια και απογοήτευση. Μια ζωή γεμάτη συναισθήματα. Μόνο αυτή η
ομάδα σε κάνει να νιώθεις τα πάντα. Από τα δάκρυα, εκείνο το βράδυ του χαμένου
ημιτελικού το μακρινό 1990, μέχρι τους ξέφρενους πανηγυρισμούς το 2006…
Περηφάνια για την αγωνιστικότητα και τα
καθαρά αποτελέσματα. Κόντρα σε όλους και σε όλα, ό,τι έχουμε κερδίσει το
κερδίσαμε με το «σπαθί» μας. Ιδρώσαμε, ματώσαμε, πονέσαμε αλλά τίποτα δεν μας
χαρίστηκε. Πανάξια πρωταθλήτρια!
32 χρόνια παρακολουθώ την Squadra Azzurra, 2 Παγκόσμια Κύπελλα, 2 ημιτελικοί, 1
χαμένος τελικός στα πέναλτυ, αμέτρητες «σφαγές» και αμέτρητες στιγμές θριάμβου!
Σ’ ευχαριστώ για όσα μου ‘χεις χαρίσει
Ιταλία μου! Μαζί σου το ταξίδι έχει σημασία, όχι ο προορισμός.
FORZA AZZURRI!
