Τί
ήταν ο Έλληνας ποδοσφαιριστης; Ένας τοπικός ήρωας, ένα παιδί που το
όνειρο του έφτανε μέχρι τις 4-5 μεγαλύτερες ομάδες της χώρας του. Ο
Στράτος Τζώρτζογλου στη Φανέλα με το 9.
Λιγοστές οι εξαιρέσεις παικτών που έκαναν καριέρα σε σύλλογο του εξωτερικού με αξιώσεις. Νταμπίζας, Μαχλάς και τέλος.
Η Εθνική, που θα τους έδινε το
διαβατήριο, την αίγλη, το διαπραγματευτικό μπόνους να χτυπήσουν την
πόρτα ισχυρών συλλόγων, ένα διαρκές ναυάγιο. Με παρέες, μικροσυμφέροντα,
χωρίς σχέδιο, με νεοδημοκράτες και πασόκους προπονητές, αναλώσιμους σαν
τα μελάνια του εκτυπωτή.
Υπήρχαν και άλλοι λαοπρόβλητοι, που
επειδή αδικήθηκαν σε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, δήλωναν πως δε θέλουν
να αγωνιστούν ξανά με το εθνόσημο. Φυσικά, ο Ντέμης Νικολαϊδης, πήρε
κύπελλο Ευρώπης το 2004.
Οι αγώνες στο Καυτατζόγλειο; Μια καλή
ευκαιρία να τα ακούσει ο Θρύλος κι ο Πειραιάς και οι προδότες-τσάτσοι
ποδοσφαιριστές του ΠΟΚ.
Οι ψεύτικοι τραυματισμοί, ένα γνωστό κόλπο για να αποφύγουν την αγγαρεία. Έτσι κι αλλιώς, δε σωνόταν ο Τιτανικός.
Στην κερκίδα; Συγγενείς, φίλοι, φαντάροι, ρομαντικοί.
Ο Ρεχάγκελ βρήκε το κουμπί όλων. Άντε
Γεωργάτο σπίτι σου, τις μαγκιές στο Ρέντη. Κύριε Τσάρτα, δε μαρκάρεις,
θα παίζεις μισή ωρίτσα. Έκανε επιλογές και από μικρότερες ομάδες, δεν
είπε όχι και σε χαριστικές επιλογές, αρκεί να ανταποκρίνονταν σε αυτά
που ζητούσε.
Το μυαλό πρώτα στην άμυνα. Οι θαυμαστές Ολλανδικού και Βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, να προσγειωθούν στην πραγματικότητα.
Βοήθησε κάποιους να παίξουν στο εξωτερικό, να πάρουν εμπειρίες χρήσιμες για όλους.
Έφτιαξε κορμό ομάδας, ακόμα και οι κλίκες είχαν κοινό σκοπό.
Πολλά τα ταλέντα σε όλους τους τομείς
της ζωής. Βρέθηκε εδώ όμως ο ΕΝΑΣ, να τους οργανώσει, να τους
καθοδηγήσει στην κορυφή. Τους έδωσε για πολλά χρόνια το προνόμιο να
διεκδικούν μεταγραφή μέσω της Εθνικής.
