ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ

43 χρόνια έχουν περάσει από τον τελευταίο τίτλο του Άρη, από εκείνο το βράδυ του Ιουνίου. Σε όσους δεν παρευρέθησαν στον τελικό, ένα φιλμάκι σύντομης διάρκειας έχει μείνει για να απαθανατίσει την στιγμή: oΜανώλης Κεραμιδάς παίρνει το ‘’ριμπάουντ’’ και με δυνατό σουτ <<σκίζει>> τα δίχτυα της εστίας του ΠΑΟΚ.

Εικόνα του κλίματος παίρνουμε και από την εφημερίδα Αθλητικά Νέα, όπου στο πρωτοσέλιδο αναφέρεται ότι ο Άρης κατέκτησε το κύπελλο <<χορεύοντας Βραζιλιανή… σάμπα>>

Από την ομάδα του 1970, προσφάτως πέθανε ο Τάκης Ραπτόπουλος ενώ τα εγκόσμια έχει εγκαταλείψει και ο ‘’τάπας’’ Συρόπουλος. Οι υπόλοιποι ζουν και θυμούνται με νοσταλγία και χαρά τα δοξασμένα χρόνια κατά τα οποία τίμησαν την φανέλα του συλλόγου. Μια γενιά που σήκωσε τον τελευταίο τίτλο, που είχε <<10 χρόνια γκόμενες>> τον μεγάλο και αιώνιο αντίπαλο, που είχε και τις άσχημες στιγμές της – την βαριά ήττα με 9-1 από την Ουίπεστ και το επεισοδιακό ματς με τον ΠΑΟΚ το 1972- αλλά παρατηρεί με στεναχώρια ότι οι εικόνες θάμπωσαν αλλά εκείνη η ασπρόμαυρη φωτογραφία με τους θριαμβευτές του Καυτατζογλείου είναι η τελευταία μέρα δόξας για τον σύλλογο. Το λένε ξεκάθαρα και οι ίδιοι είτε στις δημόσιες τοποθετήσεις τους είτε στην επαφή τους με τους φιλάθλους.

Ο Άρης αυταπόδεικτα παραμένει ένας μεγάλος σύλλογος, παρά την έλλειψη τίτλων, η φανέλα του επίσης παραμένει βαριά. Το πρόβλημα στον Άρη δεν είναι όμως το τι θα πουν οι φίλοι και αντίπαλοι και αν θα τον κατατάξουν ή όχι στις μεγάλες ομάδες. Το πρόβλημα είναι ότι δεν παράγει πλέον ανθρώπους που τον κάνουν μεγάλο. Δεν παράγει εδώ και χρόνια παίκτες που θα τον κάνουν μεγάλο, δεν παράγει παράγοντες που θα τον κάνουν μεγάλο, ούτε καν προπονητές. Οι λίγες εξαιρέσεις ταλέντων την τελευταία 20ετία από τα σπλάχνα του συλλόγου που έκαναν κάτι σημαντικό στην καριέρα τους, το έκαναν μακριά από το Χαριλάου ( Δημητριάδης, Δέλλας, Χαριστέας, Κατεργιαννάκης, Α. Παπαδόπουλος). Για τους παράγοντες δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για το αν έκαναν ή όχι τον Άρη μεγάλο, οι φαιδρότητες του παρόντος αλλά και γενικότερα της περιόδου 1990 και εξής δείχνουν την αδυναμία της περίφημης <<δεξαμενής παραγόντων>> που δραστηριοποιούνταν γύρω από τον σύλλογο. Αλεξιάδηδες Χρηστίδιδες και Καμπάνηδες δεν βγάζει ο Άρης εδώ και χρόνια. Ακόμα και η μεγάλη ομάδα της περιόδου 1978-1981 μπορεί εντέλει να μην έφερε κάποιον τίτλο, αλλά κράτησε τον σύλλογο σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο, διεκδικητή τίτλων και έκανε γνωστό το όνομα της ομάδας στην Ευρώπη.

Το κύπελλο του 1970 δεν ήταν η κορύφωση της προσπάθειας και το ποδοσφαιρικό ζενίθ του Άρη, όπως θέλουν και συμφέρει να λένε και να γράφουν διάφοροι ανιστόρητοι ή ελλιπώς ενημερωμένοι δημοσίως τοποθετούμενοι. Ήταν η φυσιολογική συνέχεια μιας ομάδος που ως το 1960 διεκδικούσε συνεχώς τίτλους, καταφέρνοντας να κατακτήσει 3 πανελλήνια πρωταθλήματα.

Όπως έχει πει και ο Χ. Σωτηρακόπουλος, συγκαταλέγεται μέσα στις πρώτες παραδοσιακές δυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου που κοιτούσε στα μάτια τους 3 του τέως ΠΟΚ. Οπότε, τα τελευταία χρόνια παρακμής και απαξίωσης αποτελούν εκτροπή της ιστορίας μιας μεγάλης ομάδος και όχι φυσιολογική εξέλιξη ενός μέτριου clubπου είχε κάποιες εξάψεις το 1970 και το 1980 και στη συνέχεια ακολούθησε τη συνήθη μέτρια πορεία. Και επειδή το ποδόσφαιρο εκτός από χρήμα και οργάνωση, κατά βάση είναι οργανωμένο με βάση του τον ηγέτη –είτε παράγοντας είτε ποδοσφαιριστής- ο Άρης πρέπει να αρχίσει ξανά να παράγει ανθρώπους που θα τον ΄΄ψηλώσουν΄΄ και να μην τρώει τα παιδιά του σαν τον Κρόνο.