Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός: 0-1 | Ο ποδοσφαιρικός κυνισμός ενός επιθετικού κλάσης κι ενός ακούραστου μέσου
Στη Λεωφόρο διεξήχθη παιχνίδι χαμηλού ρίσκου εκατέρωθεν. Οι δύο προπονητές αποφάσισαν να επικεντρώσουν στο μηδέν παθητικό και να εμπιστευτούν για το σκοράρισμα την ατομική κλάση των επιθετικών τους. Και εκεί επικράτησε ο Μήτρογλου. Η βασική τακτική του Αναστασίου Οι γηπεδούχοι παρατάχθηκαν με 4-4-2 σε ρόμβο και σαφή προσανατολισμό να επιβάλουν χαμηλό ρυθμό στο παιχνίδι
Οι διατάξεις των δύο ομάδων
Στη Λεωφόρο διεξήχθη παιχνίδι χαμηλού ρίσκου εκατέρωθεν. Οι δύο προπονητές αποφάσισαν να επικεντρώσουν στο μηδέν παθητικό και να εμπιστευτούν για το σκοράρισμα την ατομική κλάση των επιθετικών τους. Και εκεί επικράτησε ο Μήτρογλου.
Η βασική τακτική του Αναστασίου
Οι γηπεδούχοι παρατάχθηκαν με 4-4-2 σε ρόμβο και σαφή προσανατολισμό να επιβάλουν χαμηλό ρυθμό στο παιχνίδι. Κύρια τακτική επιλογή του Αναστασίου ήταν η μεταφορά της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση με μεγάλες μεταβιβάσεις προς τα δύο φορ, ρόλο που ανέλαβαν τα στόπερ και οι Ζέκα, Λαγός. Στόχος των Μπεργκ-Φιγκερόα ήταν να υποδεχθούν τη μπάλα και να παίξουν 1V1 με τα αντίπαλα σέντερ μπακ ή να τα αναγκάσουν σε αποκρούσεις στην περιοχή που κινείτο ο Πράνιτς, ώστε ο τελευταίος να παίρνει το «ριμπάουντ» και να τους ξανατροφοδοτεί στο χώρο. Με αυτόν τον τρόπο ανάπτυξης ο προπονητής του Παναθηναϊκού έδειξε πρόθεση να αποφύγει πιθανά λάθη των νεαρών ποδοσφαιριστών του στο αρνητικό transition, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ποιοτικότερες μονάδες του Ολυμπιακού με συνεχώς οργανωμένη άμυνα. Η εικόνα του αγώνα τον δικαίωσε σε ικανοποιητικό βαθμό, παρ’ ότι του στοίχισε σε επιθετικό πλάτος.
Μετρημένα ρίσκα από Μίτσελ
Για τους «ερυθρόλευκους» η τοποθέτηση των Φουστέρ-Κάμπελ στις πλευρές έκανε εμφανές ότι ο Μίτσελ εστίασε λιγότερο στις ατομικές ενέργειες και περισσότερο στην κάλυψη χώρων, ενώ Μανιάτης και Σάμαρης δεν προωθούνταν ταυτόχρονα, για να αποφύγουν κενά στον άξονα σε αντεπιθέσεις. Με αυτά τα δεδομένα, η δημιουργία κινδύνων στηριζόταν κυρίως στους Μήτρογλου-Σαβιόλα, στο εκάστοτε μπακ που επιχειρούσε overlap και στην πίεση ψηλά, την οποία κατόρθωσαν για περισσότερη ώρα από τους γηπεδούχους στο α΄μέρος.
Το παιχνίδι φυσιολογικά πήρε κλειστή μορφή. Ο Ολυμπιακός στο διάστημα 15΄-35΄κυριάρχησε σταδιακά στο κέντρο λόγω της θετικής παρουσίας του Σάμαρη, του Φουστέρ που συνέκλινε και της αδυναμίας του Πράνιτς να φτάσει πρώτος στη μπάλα. Όμως η κατοχή για τους «ερυθρόλευκους» δε συνδυάστηκε με τελικές, ειδικά από τη στιγμή που τα ακραία μπακ του Παναθηναϊκού οπισθοχώρησαν λίγα μέτρα και έκλεισαν διαδρόμους. Ο Μήτρογλου ορθά κινήθηκε εκτός περιοχής και προς τα δεξιά, προκειμένου να ανοίξει χώρους, αλλά η ακίνδυνη παρουσία του Σαβιόλα και η αδυναμία του Κάμπελ να συγκλίνει με αντίθετο πόδι ελαχιστοποίησαν τις πιθανότητες για γκολ. Έτσι ο Παναθηναϊκός ισορρόπησε και έκλεισε το ημίχρονο αλώβητος.
Στην επανάληψη οι γηπεδούχοι έδωσαν μεγαλύτερο πλάτος στην επίθεση, πολλαπλασιάζοντας τα ανεβάσματα των ακραίων μπακ και με τον Πράνιτς να τραβιέται προς τα δεξιά, βρίσκοντας μέτρα για να απειλήσει σε δυο περιπτώσεις. Επιπλέον επέδειξαν μεγαλύτερη μαχητικότητα και ανάγκασαν τους αντιπάλους σε λάθη, όπως αυτό του Μανωλά στο 57΄ και το λάθος διώξιμο από το οποίο ξεκινά η φάση του Φιγκερόα στο 70΄. Με τον Μπεργκ όμως χωρίς μεγάλες διαγώνιες κινήσεις και τον Κλωναρίδη να μπαίνει μάλλον καθυστερημένα, δεν εξάντλησαν τις πιθανότητες να «χτυπήσουν» το παιχνίδι.
Από την άλλη, οι φιλοξενούμενοι αναζήτησαν δημιουργικότητα στις γρήγορες αλλαγές του Μίτσελ, αλλά Γιαταμπαρέ και Βάις έμειναν εκτός κλίματος αγώνα. Αντιθέτως, με τον Σάμαρη να μένει καθαρό αμυντικό χαφ, ήταν ο Μανιάτης εκείνος που κέρδισε μέτρα στο γήπεδο και επιχείρησε αρκετές κάθετες ενέργειες.
Καθοριστικότερη, όμως, αποδείχτηκε η επιμονή του Μίτσελ στο Φουστέρ, με την μετατόπισή του πίσω από τον Μήτρογλου. Ο φορ του Ολυμπιακού, στο 90΄, βρήκε και πάλι στον Ισπανό το στήριγμα που χρειαζόταν, παίζοντας μαζί του το 1-2 δύο φορές, σε λίγα δευτερόλεπτα. Η κίνηση του Ισπανού στο χώρο είναι πραγματικά υποδειγματική και προκαλεί το «σταύρωμα» στα μαρκαρίσματα των αμυνομένων, οι οποίοι παρ’ ότι υπερδιπλάσιοι δεν κατορθώνουν να αποφύγουν το γκολ.
Οι ευχάριστες εκπλήξεις
Για τον Ολυμπιακό ο Σαλίνο. Ειδικά στο α΄ ημίχρονο είχε περίσσευμα ενέργειας, κέρδισε τις προσωπικές μονομαχίες στην πλευρά του, σέντραρε αξιόπιστα ακόμα και με αντίθετο πόδι και κράτησε χαμηλά το Νάνο.
Για τον Παναθηναϊκό ο Μέντες. Μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα ήταν ουσιαστικότατος. Έβγαλε εκτός παιχνιδιού το Σαβιόλα, απέφυγε αβίαστα λάθη και έφτανε στην αντίπαλη περιοχή βγάζοντας φάσεις (43΄, 70΄).
Οι επιλογές που δεν «βγήκαν»
Για τον Παναθηναϊκό ο Μέντες. Μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα ήταν ουσιαστικότατος. Έβγαλε εκτός παιχνιδιού το Σαβιόλα, απέφυγε αβίαστα λάθη και έφτανε στην αντίπαλη περιοχή βγάζοντας φάσεις (43΄, 70΄).
Οι επιλογές που δεν «βγήκαν»
Ζέκα και Λαγός ξεκίνησαν σωστά ως εσωτερικοί μέσοι, αλλά στις αντίθετες πλευρές, πιθανόν για να τροφοδοτήσουν διαγώνια τα φορ και με τον Αναστασίου να υπολογίζει μάλλον ότι θα ξεκινήσει ο Βάις, οπότε ο Λαγός θα βοηθούσε αποτελεσματικότερα όταν συνέκλινε ο Σλοβάκος. Εν τέλει διαγώνιες μπαλιές δεν έβγαλαν και ταλαιπωρήθηκαν από Σαλίνο και Χολέμπας, δεχόμενοι και κάρτες απ’ το ημίχρονο.
Κάμπελ και Σαβιόλα δικαίως αντικαταστάθηκαν. Ο πρώτος δεν βρήκε μεγάλα κενά, αφού ο Νάνο κρατήθηκε χαμηλά και στους μικρούς χώρους δεν απειλεί. Ο δεύτερος παρέμεινε «κρυμμένος» όσο αγωνίστηκε.
Επίλογος
Ο Ολυμπιακός δεν ήθελε με τίποτα να χάσει. Αλλά με Μπενφίκα και ΠΑΟΚ να ακολουθούν, η ισοπαλία δεν τον «χάλαγε». Το παρατεταμένο φορμάρισμα Μήτρογλου, τα πνευμόνια και η σοβαρότητα του Φουστέρ του έδωσαν στο τέλος το κάτι παραπάνω.
Οι «πράσινοι» κατέθεσαν ρεαλισμό στην τακτική και ψυχή στον αγωνιστικό χώρο. Για δύο λεπτά δεν κέρδισαν τίποτα βαθμολογικά. Αλλά κέρδισαν τη στήριξη των οπαδών τους. Και το σεβασμό του «αιωνίου».
