
ΠΑΟΚ - ΠΑΟ 2-1 για την 23η αγωνιστική της Σούπερ Λιγκ 2009-2010-Μια τεράστια νίκη πετύχαμε χτες, μια νίκη που μας δίνει το δικαίωμα στο όνειρο, αφού από χτες είμαστε μόλις στο -2 και έχουμε κάθε δικαίωμα να θεωρούμε ότι είμαστε στο κόλπο για τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

Πιο πολύ απ' όλα χάρηκα χτες για την αντίδραση της ομάδας μετά την ισοφάριση που δεχτήκαμε. Δεν το βάλαμε κάτω, δεν σκύψαμε το κεφάλι, συνεχίσαμε να πιστεύουμε στους εαυτούς μας και κάναμε το 2-1. Από εκεί και μετά δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουμε το παιχνίδι να μας ξεφύγει. Αυτή η αντίδραση ήταν αντίδραση μεγάλης ομάδας, ομάδας που δεν συμβιβάζεται με τα λίγα.
Πάντως πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο αντίπαλός μας χτες ήταν η καλύτερη ομάδα που πέρασε φέτος από την Τούμπα. Στο πρώτο ημίχρονο δυσκολευτήκαμε αρκετά, κυρίως γιατί ο Σιμάο είχε ουσιαστικά εξουδετερώσει τον Ίβιτς και δεν υπήρχε σύνδεση κέντρου με τον Εντίνιο.Η αλλαγή που έφερε τα πάνω κάτω στο παιχνίδι και άλλαξε κατά πολύ τις ισορροπίες, ήταν η αλλαγή του Εντίνιο από τον Μουσλίμοβιτς. Ο Μούσλι γυρνούσε πίσω να παίρνει μπάλες και να στηρίζει τα χαφ και έτσι ο ΠΑΟΚ πήρε μέτρα στο γήπεδο κι έκλεισε το βάζελο. Στη ίδια φάση του αγώνα άρχισε κι ο Ίβιτς να ξεφορτώνεται τον κουρασμένο Σιμάο κι έτσι φτάσαμε να έχουμε και ακόμα μεγαλύτερη κατοχή μπάλας.
Επειδή το μυαλό μου είναι ακόμα πολύ θολωμένο από τη χτεσινή νίκη, θα παραθέσω απλά κάποιες σκόρπιες σκέψεις που μου περνάν από το νου: - Γκολάρα ο Πάμπλο. Και στον πανηγυρισμό του βλέπεις όλη τη μαγεία του ποδοσφαίρου. Μετά τον απροσδόκητο χαμό της μητέρας του, ο παίκτης σφίγγει τα δόντια, μπαίνει στο χόρτο, παίζει μπαλάρα και βάζει και γκολάρα.