Στο πρώτο ημίχρονο, ο Αρης είχε την καθολική υπεροχή και έχασε πολλές ευκαιρίες για να προηγηθεί στο σκορ, αλλά «σταμάτησε» πάνω στον εκπληκτικό Χρήστο Αρβανίτη, που έκανε ίσως το παιχνίδι της ζωής του. Στην επανάληψη το σκηνικό άλλαξε. Στο 47' ο Κουσουλάκης πέτυχε το 1-0, με εκπληκτικό διαγώνιο σουτ και στο 54΄ο Αλστρομ το 2-0, με πλασέ, μετά την ατομική ενέργεια του Τάκη Νικολούδη. Στο υπόλοιπο διάστημα, παρά την προσπάθεια των παικτών του Τζον Μπλανγκεστόου, το 2-0 παρέμεινε .
Η ΣΎΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ
(Τζον Μπλάνγκστοουν-ΠΡΟΠΟΝΗΤΉς):
Παπαφλωράτος, Μόκαλης, Πάλλας, Βένος, Φοιρός, Κούης, Ζήνδρος, Μπαλλής, Σεμερτζίδης, Σκόμποε, Βάγγης (53' Ζελελίδης)
Φίλος μου εξομολογείθηκε οτι βλέπει panini του Ζήνδρου κρυφά τα βράδυα και κλαίει ακόμα για αυτόν τον χαμένο τελικό....
το 1979-1980. Μια χρονιά σταθμό στη σύγχρονη ιστορία του Άρη και κομβικής σημασίας για την μετέπειτα πορεία της ομάδας. Ενός συλλόγου που τότε είχε σμιλευτεί επί χρόνια, που έπαιζε ποδόσφαιρο εκπληκτικής ομορφιάς και που είχε αποκτήσει φίλους σε όλη την Ελλάδα, με αφορμή αυτό ακριβώς το όμορφο παιχνίδι του. Ο Άρης ΤΟΥ Κούη, του Ζήνδρου, του Ολε, του Φοιρού και του Σεμερτζίδηπου τότε ήταν η καλύτερη ελληνική ομάδα. Ο σύλλογος που έπαιζε παντού και πάντα επιθετικό ποδόσφαιρο. Που απέκλεισε τις φημισμένες δυνάμεις των Μπενφίκα, δις πρωταθλήτρια Ευρώπης, και Περούτζια του μεγάλου Παολο Ρόσι (μετέπειτα πρωταθλητή Κόσμου με την εθνική Ιταλίας) και αποκλείστηκε τελικά στους «16» του Κυπέλλου UEFA από τη τότε γαλλική υπερδύναμη, την Σεντ Ετιέν.