e-mail αναγνωστη

Όταν ήμουν μικρό παιδί οι γονείς μου με είχαν γράψει σε ακαδημίες ποδοσφαίρου», θυμάται ο Κώστας. «Κάποια στιγμή σταμάτησα να πηγαίνω γιατί έπρεπε να διαβάσω για τις Πανελλήνιες. Ε, μετά πέρασα στη σχολή στη Θεσσαλονίκη, μπήκαν στη ζωή μου οι γυναίκες, οι καφέδες και οι Μαλαματίνες οπότε το ποδόσφαιρο πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Πήγαινα όμως γήπεδο να δω τον ΠΑΟΚ αν και συνήθως ήμουν μεθυσμένος τώρα που το σκέφτομαι. Πάντως μια φορά είχα ονειρευτεί πως έπαιζα στον τελικό Champions League του ‘99 και ήταν το καλύτερο όνειρο της ζωής μου», διηγείται. «Όμως πάντα είχα στο μυαλό μου πως κάποια στιγμή θα έπαιζα ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο, ίσως να μην έπαιρνα το Champions League ή το Μουντιάλ αλλά σίγουρα θα αγωνιζόμουν σε ένα ντέρμπι ενάντια στον Ολυμπιακό. Είχα φτιάξει άλλωστε και ομάδα 5x5 με φίλους μου και πηγαίναμε σε τουρνουά. Όταν όμως είδα τον Σαλπιγγίδη σε αυτή την κατάσταση και συνειδητοποίησα πως είμαστε συνομήλικοι κάτι έσπασε μέσα μου. Κατάλαβα πως τα έφαγα τα ψωμιά μου, πως δεν θα πατήσω ποτέ χορτάρι με 60 χιλιάδες ανθρώπους να με αποθεώνουν. Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου»